83°

We waren al een week verder en ik moest nog een week. De baby schopte erop los in mijn buik wat verschrikkelijke pijn veroorzaakte. Maar nog even en het lag in mijn armen. Mijn buik was al gigantisch. Santiago was erg zorgzaam, hij zal een goede vader worden. ‘Dat zal hij inderdaad zijn’ mompelde Edward. ‘Blijf uit mijn hoofd Edward’ zuchtte ik in een hopeloze poging, alsof hij dat kon. Ik was de laatste tijd behoorlijk moe en dat de bewegingen van mijn kind maakte me uitgeput. Als Bella dit twee keer zo erg had meegemaakt, dan ben ik blij dat ik geen mens ben. Maarja, alsof half vampier dan ook nog leuk is in deze tijd, het is gewoon erg pijnlijk om een kind dat driekwart vampier is in je lichaam te hebben, het kind is nog sterker dan ik ooit zal zijn. Het is ook niet leuk om niets te kunnen doen, meestal zorgde ik voor iedereen, nu zorgt iedereen voor mij. Edward leek zich te concentreren op mijn gedachtes tot hij ineens naar mijn buik keek en glimlachte. ‘Wat is er?’ vroeg ik. ‘Dat is vroeg’ mompelde hij. Bang keek ik hem aan. ‘Ik kan zijn gedachten al horen’ zei hij. Ik glimlachte. ‘Wat denkt hij?’ vroeg ik. ‘Hij vind je het fijn om je stem te horen’ zei hij. Mijn glimlach werd groter. ‘Maar dat betekend toch dat zijn ontwikkeling al bijna klaar is?’ vroeg ik. Edward knikte. Iedereen was jagen, maar precies Edward moest altijd bij mij blijven. Ik zuchtte en ging weer op mijn rug liggen. Het lukte niet eens meer om op mijn zij te liggen zonder pijn te hebben in mijn rug. Ach, een week hou ik wel vol, het is allemaal voor een goed doel gelukkig.