Hoofdstuk 2. ~ Nyle.

Ik keek met grote ogen naar Jonathan. Hoe hij naar Yasmine toeliep en haar handen vastpakte. Hij trok haar naar zich toe, en net voor hij zijn lippen op de hare wilde drukken, stond alles in de kamer stil. De hele kamer, Jonathan en Yasmine waren bevroren. Slechts ik kon bewegen. Het voelde vreemd, omdat ik net zo bewegingloos tegen de muur gedrukt stond. Ik maakte mezelf los van de muur en zette één stap. Alles was nog steeds bevroren en in de deuropening verscheen een silhouet. Het silhouet kwam dichter op me aflopen en toen het uit de donkere deuropening in het licht van de kamer stapte, zag ik dat het een jongen was. Ongeveer mijn leeftijd, met haar dat een honing kleur had, hemelsblauwe ogen en een lichte, egale huid. In deze zwart-witte omgeving leek hij het enige levende in mijn buurt. Hij had… kleur.
‘Yasmine,’ sprak hij op een mysterieuze toon. Ik keek hem alleen maar aan.
‘Je hoeft niet bang voor me te zijn hoor, ik doe je niks.’ Zijn mond werd een glimlach en liet een rij schitterende spierwitte tanden zien.
‘Wie ben je?’ vroeg ik wantrouwend.
‘Nyle, is mijn naam.’
‘Wat is dit? Is dit… een droom?’
Hij moest lachen, het klonk akelig hard in de stilte van net en keek me toen met geamuseerde ogen aan. ‘Dit is absoluut geen droom, lieve Yasmine.’
‘Wat ís dit?’
Hij zuchtte. ‘Dit is jou verleden.’
‘Wat bedoel je daarmee? Wat heeft dit alles te betekenen? En wat heeft die zwarte roos er mee te maken?’
‘Dat zal ik je allemaal vertellen, maar dan moet ik je wel vragen met me mee te komen.’
Ik keek hem argwanend aan. ‘Waarheen?’
‘Naar buiten.’
Ik zei niks meer en liep achter hem aan de kamer uit. Op de gang was alles ook oud, maar ik herkende er nog wel mijn huis in. We liepen de voordeur uit en ook buiten was alles zwart-wit en oud.
‘Het lijkt net alsof ik in een oude zwart-wit film zit.’ mompelde ik.
Nyle grinnikte. ‘ook als je mij ziet?’
‘Nee, dat niet.’ op een of andere manier voelde ik dat ik heel ligt bloosde.
We kwamen buiten aan en alles was daar ook zwart-wit. Vreselijk, een wereld zonder kleur. de jurk die ik nu droeg werkte ook niet mee, hij jeukte aan alle kanten en liep ongemakkelijk. Samen met Nyle liep ik de straten door. Hij zei niks, alsof hij op een goed moment wachtte om te beginnen.
‘Waar gaan we heen?’ zuchtte ik.
‘Naar een plek waar we alleen zijn.’
Ik keek verbaast om me heen. ‘Maar er is hier niemand?’
‘De bomen hebben oren.’ Hij zei niks meer en liep door. ik staarde hem stomverbaasd na. De bomen hebben oren? Waar slaat dat nou weer op?
Ik liep hem achterna tot hij ineens stil stond en zuchtte. ‘laat ook maar zitten,’ mompelde hij. Hij draaide zich naar me om en zei ik binnensmonds. Meteen dat moment stond allen buiten ook stil. Bevroren.
‘Laat je nou de tijd stil staan?’ vroeg ik hem met grote ogen.
‘Dat komt later, Yasmine.’ Zijn ogen stonden hard en zijn houding emotieloos.
‘Best.’ Zei ik. ‘Wát is er nou aan de hand?’
‘Ik moet het kort houden.’
‘Vertel me wat die zwarte roos voor betekenis heeft.’
‘De roos moet je bewaren. Zorg ervoor. Bescherm het met je leven.’
‘Waarom dan?’
Nyle draaide zijn gezicht met een ruk om en keek naar de lucht. Hoewel alleen nog stil stond, bewoog de lucht. Donkere, zwarte wolken kwamen er.
‘Ik heb weinig tijd.’ Zei hij gehaast, met zijn blik nog op de wolken gericht. ‘Zorg dat je de roos beschermt, Yasmine. Is de roos weg, is alles weg.’
Het begon hard te waaien en ik werd boos doordat Nyle zo vaag over alles deed. ‘Nyle vertel het nou! En wie was die dubbelganger van mij daarnet? En waarom zag ik haar zoenen met Jonathan?’
‘Ik kan het nu nog allemaal niet uitleggen.’ Zijn stem klonk paniekerig. ‘Maar bescherm die roos!’ de wind blies alles om me heen omver en mijn haar vloog in mijn gezicht. Nyle had moeite met te blijven staan en de zwarte wolken leken dichterbij te komen. Het leke niet alleen, het was ook zo. De wolken vormden een soort draaikolk en trokken Nyle mee. Ik rende naar hem toe en probeerde zijn hand te pakken. ‘Nyle!’ schreeuwde ik.
‘Het is te laat, Yasmine!’
‘Pak mijn hand!’
Maar het was inderdaad te laat. Zijn voeten hadden de grond verlaten en hij werd in de wolken gezogen. ‘Bescherm de roos met je leven!’ herhaalde hij schreeuwend voor hij totaal uit mijn zicht verdween en de wolken wegtrokken. Mijn open mond en grote ogen staarde ik naar de wolken die weer helemaal in hun oude staat stonden. Was Nyle nou zojuist echt.. de wolken ingezogen? Dit werd steeds vreemder…
Ik bleef naar de wolken staren tot ik besefte dat ik geen idee had wat ik nu moest doen. Ik stond hier maar. In mijn ‘verleden’. Wat moest ik hier doen? Waar moest ik heen? Hoelang bleef ik hier?
Ik draaide me om en liep terug richting het huis waar ik net vandaan kwam. Alles was nog steeds bevroren. Nadat ik de trap op was gelopen, kwam ik op mijn kamer aan en stonden mijn eh, ik en Jonathan nog steeds in precies dezelfde positie. Ik liep zonder te weten waarom naar de kaptafel, en staarde naar de zwarte roos. Als ik hem zou pakken.. zou ik dan weer terug gaan naar mijn eigen tijd? Door hem vast te pakken was ik wel hier gekomen, dus het zou moeten werken.
En het werkte. Ik pakte de roos vast met twee handen, en hielt hem voor mijn gezicht. Alles om me heen veranderde terug naar zijn eigen staat. Het werd precies weer mijn kamer, alles was weer modern en had kleur. Mijn kleren waren weer zoals ik ze vanochtend had aangetrokken en ik hoorde achter me mijn klok tikken. Met een zucht ging ik op mijn bed zitten en legde de roos naast me. De roos die ik met mijn leven zou moeten beschermen..