024

“Waar is je vader eigenlijk?” vroeg ik nieuwsgierig. Hij keek naar boven toe. Het plafond. “Sorry.” Mompelde ik snel. Omdat ik wist dat ik die vraag niet moest stellen. “Ik wist niet dat je vader dood was.” Hij keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan en schoot vervolgens in de lach. Ik snapte hem niet. Wat was er zo grappig aan? “Mijn vader is niet dood hoor.” lachte hij nog steeds. Ik beet op mijn lip. “Sorry?” Hij knikte. “Het is goed. Mijn ouders zijn gescheiden.” Oké, dat is ook gewoon shit. “Sorry.” Mompelde ik alweer. “Waarvoor? Jij kan er toch niets aan doen dat mijn ouders gescheiden zijn.” “Ja dat weet ik wel, maar het is gewoon erg voor je. En irritant voor je dat ik er naar vraag.” Hij schudde zijn hoofd. “Iedereen vraagt er na. Het maakt niet zoveel uit, ik heb er mee leren leven. En ze zijn trouwens ook al heel lang gescheiden dus ik weet niet beters.”

“Al lang?” Hij knikte. “Ik was amper een jaar oud toen ze uit elkaar gingen.” Toch leek hij het hiermee moeilijk te hebben. Ik zag het gewoon aan hem. “Zie jij je vader nog?” “Ja, ik zie hem af en toe. Ligt eraan waar ik ben. Soms laat ik hem overvliegen naar waar ik op dat moment ben.”

“En jouw vader.” “Wat is er met mijn vader?” “Je hebt nog niets over hem verteld.” “Hoeft ook niet.” Mompelde ik. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder neer. Ik weet niet waarom ik dit deed, maar ik genoot hier wel van. Hij vond het ook niet erg. “Waarom hoeft dat niet?” Ik zuchtte. “Ik ken hem niet.” “Waarom niet?” “Omdat ik niet weet wie mijn vader is.” “Je weet toch wel.” Ik schudde mijn hoofd. Mijn moeder was echt een slet. Ik weet dat je dit eigenlijk niet mag zeggen over de vrouw die jouw te wereld heeft gebracht, maar zij ging met iedereen naar bed met wie dat kon. Daardoor weet ik niet wie mijn vader is. Zelfs mijn moeder weet dat niet, zegt ze. “Zou je hem wel willen leren kennen.” “Nee.” Antwoordde ik gemakkelijk. Ik hoefde dat niet perse. “Waarom niet?” “Omdat ik altijd al geleefd heb zonder een vaderfiguur, dus heb ik geen vaderfiguur nodig. Mijn vader weet trouwens toch niet dat ik zijn kind ben, en wil dus niets met me te maken hebben.” “Never say never.” Antwoordde hij. Ik keek hem fronsend aan. “Never say never?” vroeg ik vragen. Hij knikte. “Dat is de zin die ik altijd zeg; zeg nooit nooit. Want je weet nooit wat er in het leven kan gebeuren. Ik dacht niet dat ik ooit beroemd zou worden, en kijk me nu eens.” “Het is krachtig. En nee ik bedoelde niet jij maar de zin.” “Hoe weet je dat ik niet krachtig ben?” “Ik gok gewoon.” Grinnikte ik. “Dan heb je verkeerd gegokt.” “Oh ja, hoe weet je dat zo zeker?” Ik had mijn hoofd ondertussen al van zijn schouder afgehaald en keek hem uitdagend aan. “I’ll show you...” Hij keek om me heen. “One time.” Maakte hij zijn zin af. Ik snapte hem niet. Maar toen Selena opeens naast me stond snapte ik het wel. Ze zei ons gedag. “Hey.” Glimlachte Justin. Hij liep op haar af en gaf haar een knuffel. Vervolgens gaf hij haar een kusje op haar wang. Ik keek weg.

Ik zit nu op school. #saai
Oh ja ik moet trouwens morgen engelse presentatie voor 2,5 minuut. Het moet over iemand bekends gaan. Maar waarover, ik dacht aan Justin (alleen iedereen gaat dan ieeh roepen) of Taylor Swift. Over wie moet ik het volgens jullie doen?