022

“Nou, vertel is.” Ik keek hem schaapachtig aan. “Wat moet ik vertellen dan?” “Gewoon, hoe het met je gaat.” “Goed.” Glimlachte ik. Gelogen. “Meen je het serieus?” “Ja, natuurlijk.” Zei ik met een vrolijk glimlachje om het geloofwaardig te maken. “Oké dan.” Antwoordde hij toch nog met wat onzekerheid. Hij zuchtte zachtjes. “Hoe gaat het met jouw en David?” Ik haalde mijn schouders op. “Niets.” Mompelde ik. “Ik heb hem niet meer gezien sinds dat ik het geld heb gegeven.” Ja, ik loog alweer. “Wat gebeurde er toen je het geld gaf?” “Nou, niets. Hij nam het aan en verdween.”

“Echt?” vroeg hij een tikkeltje verontwaard. Ik knikte. “En nu, heb je het weer goed gemaakt met iedereen?” Ik beet op mijn lip. Ik schudde mijn hoofd langzaam. “Waarom niet?” Ik keek weg. “Waarom niet, Leslie?” “Daarom niet.” Antwoordde ik bot. Hier mee hoopte ik dat hij wist dat ik hier geen antwoord wilde geven. Maar blijkbaar had hij mijn tip niet door want hij ging verder over het onderwerp. “Waarom niet?” Er voelde tranen opborrelen. “Omdat ik me schaamde.” Dit meende ik wel. Ik schaamde me voor mijn gedrag die ik had getoond aan mijn vrienden en familie. Vooral mijn moeder.

“Waar woon je nu dan?” Hoeveel vragen kon die jongen wel niet stellen? Ik dacht even na. Want ja, ik kon nu niet zeggen dat ik bij David woonden terwijl ik gezegd had dat ik hem al een lange tijd niet had gezien. “Overal en nergens.” Antwoordde ik vrij simpel gezegd en klonk ook vrij duidelijk. De medelijden spatte gewoon uit zijn ogen. “Waarom had je mij niet gebeld?” klonk zijn stem streng. “Waarom zou ik jouw moeten bellen, en ik weet eens niet je telefoonnummer supersterretje.” “Waarom? Omdat je dan bij mij terecht kon. Dan hoefde je niet over straat te gaan zwerven.” Ik reageerde niet. Ik was sprakeloos. Ik wist niet meer wat ik moest antwoorden.

“Ga met me mee.” Ik keek hem onbegrijpelijk aan. “Ga met me mee verder op tour.” Maakte hij zijn zin duidelijker. Ik schudde mijn hoofd. “Alsjeblieft.” Klonk zijn stem. Ik wilde geld, geen onderdak. Bij hem voelde ik wel veilig. Maar David hield me in de gaten, dus ik moest alsnog het geld hebben. Maar ik mocht er wel zolang over doen als ik wilde toch? Ik knikte, toch schudde ik snel weer mijn hoofd. “De rest van je team zou het wel niet leuk vinden.” Verklaarde ik mijn antwoord. “Luister. Dit is mijn tour, ik bepaal wat er gebeurd. Oké, grote deels dan. Of eigenlijk ook weer niet want ja Scooter regelt alles.” Ik lachte zachtjes. “Maar als ik zeg dat jij meegaat, moeten hun dat maar accepteren. En als dat niet accepteren dan geef ik er niets om, maar moeten ze er maar gewoon mee leven dat je mee gaat voor de komende tijd. Ik laat je niet meer alleen op straat zwerven. Dus wat doe je?” Zijn hazel bruine ogen lieten mij geen moment los. Ik knikte toen toch. Voorzichtig.

Ik ben kapot moe. Was vandaag met school naar Düsseldorf geweest, heb net gevoetbalt en voel me nu niet meer heel goed. Maar morgen kan ik niet ziek zijn, of ja kan wel alleen ik had voor de grap gezegd dat ik woensdag ziek ging worden omdat we schoolwacht hadden. En ik heb er geen zin in als mensen me de heletijd gaan ondervragen en dat soort dingen. -zucht-. Maar toch wilde ik nu een hoofdstukje plaatsen.