6.1

‘Alles wat u maar wilt, Juffrouw Adonis’, de manier waarop ze mijn naam uitsprak getuigde van een diepe vorm van respect.
‘Ik weet zeker dat u de enige bent die dit kan. Anders zou ik u hier niet mee komen lastig vallen,’ mijn stem weerklonk door het kleine huis. Ik was zeker van mijn stuk, Elijah kon Klaus nooit vermoorden.
‘Het zou me een eer zijn om u deze dienst te bewijzen. Zegt u maar wat ik voor u kan betekenen’,
‘Wel, Feline, ik zou willen dat je me beelden uit de toekomst laat zien, het gene dat ik wil zien’,
‘Dat zal me wel lukken’, ineens schoten alle kaarsen in de kamer aan, Feline kwam achter mij staan en hield haar handen naast mijn hoofd. Ik kon voelen hoe hard ze zich moest concentreren. In eerste instantie zag ik niets, of alleszins niets wat er op wees dat ze in haar opzet geslaagd was. Tot ik ineens een duidelijk beeld voor mijn ogen kreeg. Het was alsof ik daar was. Elijah stond op het punt Klaus’ hart uit zijn borstkas te sleuren, terwijl Bonnie de woorden van een of andere spreuk over haar tong liet rollen, toen Klaus hem beloofde hem terug met zijn familie te verenigen. Toen waren ze verdwenen, Stefan, Damon en Bonnie stonden er verslagen bij. Het beeld vloeide langzaam over in een ander levensecht beeld. Stefan was daar, hij kwam Klaus’ bloed halen om Damon te redden, hij gaf er alles voor op. Ook zag ik Elijah, Klaus doodde hem, terwijl hij zei: ‘Ik hou me aan m’n belofte, je wordt verenigd met je familie. Ook zag ik de plaats waar hij werd opgeborgen. De beelden vlogen in stukken en flarden voor mijn ogen voorbij, maar ze waren wonderbaarlijk duidelijk. Ik wist genoeg.
‘Heel erg bedankt, Feline’,
‘Kan ik nog iets voor je betekenen?’
‘Ja zeker, wij gaan samen Klaus vermoorden.’
Ze keek me met grote ogen aan, ze was duidelijk geschokt.
‘Ik heb vertrouwen in je. Jij kan dat, ik help je wel.’
‘Oké …’
‘Niet bang zijn, hij kan je niets doen. Daar zorg ik wel voor’, zei ik met een kalmerende stem.
Ze zoog haar longen vol lucht en keek me recht in de ogen aan. Ik zag zelfvertrouwen. Zelfvertrouwen, kracht en eeuwenoude wijsheid. Ze leek zo hard op haar voorouders.
‘Ik doe het, het wordt tijd dat er een einde komt aan Klaus’ tijd’, het zelfvertrouwen uit haar ogen weerklonk ook in haar stem.
‘Nog één ding, kan jij een vampier redden van een wolvenbeet?’
‘Normaal wel…’
‘Oké, ik vertel je onderweg wel hoe we het gaan doen’,
Samen stapten we naar buiten. Ik kon het niet laten om te grijnzen. We stapten in Felines oude Volvo. Ik langs de passagiers kant – voor een keer – en raasden terug naar Mystic Falls, we zouden er net op tijd zijn, dit was dé dag.