78°

Toen ik wakker werd staarde Santiago naar me. ‘Goedemorgen.’ zei hij. Ik glimlachte. ‘Goedemorgen.’ Hij hielp me met opstaan en hij pakte ook wat kleding uit de kast. Ik keek naar alles glimlachend, hij was zo zorgzaam. Hij tilde me naar beneden, hij was te bang dat me iets overkwam, en schonk, aan zijn ogen te zien met moeite, een glas bloed voor me in. ‘Neem zelf ook maar, donorbloed genoeg’ zei ik, ik wilde niet dat hij mensen ging vermoorden. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik ga straks jagen’ zei hij. Ik knikte en dronk het glas leeg. Hij bracht het glas weer naar de keuken en kwam weer naast me zitten. ‘Nou, vraag maar’ zei hij. Ik glimlachte. ‘Je leven?’ vroeg ik. Hij knikte. ‘Zoals ik al vertelde, ik ben geboren in Sevilla, in Spanje, in het jaar 1890. Mijn leven tot het jaar 1909 was erg gewoon. In het jaar 1909 kwam ik na een avond drinken met mijn vrienden laat thuis. We hadden sinds kort erg veel doden in ons dorp en daarom was het niet slim om ’s avonds de straat op te gaan. Mijn ouders waren erg rijk voor die tijd en daarom moest ik met een meisje trouwen waarvan haar ouders ook rijk waren. Maar toen ik thuis kwam hing een man over haar heen, en je raad het al, ze was dood. Ik was niet verdrietig, ik hield niet van haar, maar ik was wel boos, hij was degene die de mensen doodde. Hij draaide zich om en bekeek mij. Toen ik hem wou aanvallen hield hij mij tegen en beet me. Maar in plaats dat hij mij leegdronk nam hij me mee. Toen ik wakker werd bleek het dat Aro iets in mij zag en dat ik daarom een vampier werd. Ik bleek geen gave te hebben, maar was wel sterker dan anderen. Daarom mocht ik ook blijven. Dat was het een beetje samen gevat’ vertelde hij. Ik knikte. ‘Je was negentien?’ vroeg ik. Hij knikte. ‘Ik was negentien en ik ben nu al 126 jaar vampier.’ Weer knikte ik. Hij glimlachte naar me. ‘En vertel nu je interesses is’ zei hij. Ik glimlachte. ‘Zoals beloofd’ mompelde ik.