77°

‘Hoe ben je weg gekomen?’ vroeg ik aan Santiago. Hij glimlachte. ‘Ik heb jou oude plan gevolgd, gewoon uit het raam gesprongen’ grinnikte hij. Ik lacht zacht. ‘Maar komen ze je dan niet zoeken, ik bedoel ze vinden ons wel, ze hebben Demitri’ zei ik. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik ga niet meer van je weg’ zei hij. Ik glimlachte. Toen viel het me pas op. ‘Waar is je mantel?’ vroeg ik. Hij glimlachte. ‘In Volterra, net zoals mijn ketting’ zei hij. Ik staarde hem met open mond aan. ‘Je bent weggegaan?’ vroeg ik ongelovig. Hij knikte. ‘Zoals ik zei, ik doe alles voor jou’ fluisterde hij in mijn oor en hij drukte nog een kus op mijn mond. Ik gaapte. Hij lachte. ‘Zou ik je naar bed brengen?’ vroeg hij. Ik knikte. Hij tilde me op en liep rustig de trap op. Hij legde me op het bed en sloeg de dekens over me heen. Zelf ging hij op de dekens liggen en trok me voorzichtig over hem aan. Ik glimlachte. ‘Waag het niet ooit weer zo lang weg te blijven’ zei ik met een dreigende toon. Hij lachte en drukte een kus op mijn voorhoofd. ‘Nooit’ fluisterde hij. ‘Santiago?’ vroeg ik. ‘Hmm?’ ‘Morgen beginnen we’ ‘Waarmee?’ Ik grinnikte. ‘Met dingen over jezelf tegen elkaar te vertellen, te beginnen met jou leven’ zei ik. Hij grinnikte ook. ‘Natuurlijk’ zei hij. Ik kon het niet laten en begon al te vragen. ‘Waar en wanneer ben je geboren?’ vroeg ik. Hij lachte. ‘Je bent erg nieuwsgierig’ zei hij. Ik keek hem smekend aan. ‘Ik ben geboren in Sevilla, in Spanje, in het jaar 1890’ vertelde hij. Ik lachte. ‘Wat?’ vroeg hij. ‘Ik had nooit gedacht dat ik nog zo’n oud vriendje kreeg’ grinnikte ik. Hij antwoorde niet dus sloot ik mijn ogen en viel meteen in slaap.