76°

Zenuwachtig zat ik op de bank, ik wou absoluut niet slapen, ik wou wachten op Santiago. Wat zal hij zeggen? Zal hij er blij mee zijn? Had hij het willen laten weghalen? Edward liep me de hele tijd aan te staren, wat erg vervelend was. Meteen keek hij weg. Ik grinnikte. ‘Hoor je hem al?’ vroeg ik. Ik vroeg het om de minuut. Hij schudde zijn hoofd. Ik zuchtte. De laatste vlucht uit Italië was net geland dus hopelijk zat hij daarin. En als hij daarin zat dan was hij er zo. Ik gaapte. Ik was zo moe, maar dat kwam ook omdat ik tegenwoordig vroeg sliep, en nu is het al half twaalf. ‘En daarom zou hij zo wel komen’ zei Edward. Ik knikte en rilde. Voor Edward iets kon zeggen lag ik al in een deken gewikkeld. Ik lachte en keek Edward aan. ‘Dankje’ mompelde ik. Hij glimlachte naar me en keek weer naar buiten. Plotseling glimlachte hij weer en keek naar mij. ‘Hij is er bijna’ zei hij. Mijn glimlach werd groter en ik ging rechtop zitten. Binnen een paar minuten vloog de deur open. Santiago rende de woonkamer in. Toen hij mij zag zitten werd hij rustiger. Hij glimlachte naar me en liep naar me toe. Hij ging naast me zitten en ik omhelsde hem meteen, alleen zat mijn buik wel wat meer in de weg dan normaal. Hij drukte me stevig tegen hem aan en drukte een kus op mijn haar. Na een paar minuten liet hij me los en drukte een kus op mijn mond. Hij bekeek me goed maar zijn blik bleef vooral hangen bij mij buik. ‘Zo snel?’ vroeg hij. Ik knikte. ‘Het is driekwart vampier, het groeit zelfs sneller dan mij. Over twee en een halve week kan ik al bevallen’ vertelde ik. Hij keek me aan. ‘Wat als het..fout gaat?’ vroeg hij zacht. Ik streelde zijn wang. ‘Ik ga niet dood, tenminste niet op de menselijke manier, als het fout gaat moet je me maar veranderen’ zei ik. Hij knikte, maar ik zag in zijn ogen dat hij dat niet wou. ‘Het komt allemaal wel goed lieverd’ zei ik met een glimlach.