38th.

Hailey Kush.

Met trillende handen laat ik de brief weer terug op mijn bed zakken, en kijk er beduusd naar. Het deed pijn om zoveel te lezen, maar niets over hem te weten. Ik ken hem niet, maar zou hem dolgraag willen leren kennen. En wie waren die Chaz en Ryan die mij niet meer zagen? Ikzelf heb hun nooit gezien. Geschrokken kijk ik op als beneden aan het slot wordt gedraaid. Snel stop ik de brieven terug achter in het gat bij mijn bed, en schuif mijn bed weer terug naar waar hij stond. Zachtjes, en voorzichtig. Net wanneer het bed weer goed staat hoor ik voetstappen de trap op komen lopen. ‘Surprise’, hoor ik een vrolijke stem glimlachen en voorzichtig komt er een hoofd om de hoek van de deur kijken. Meteen sta ik op en ren naar de deur toe. ‘Aïsha!’, roep ik enthousiast en kijk haar met een glimlach aan. Haar armen slaan zich rond mijn lichaam, en snel leg ik mijn armen om haar middel heen, en laat mijn hoofd rusten op haar schouder. ‘Ik heb je zo gemist’, glimlach ik waterig en ga weer recht staan. ‘Kom, ik moet je zoveel vertellen’, glimlach ik naar haar, waarna we samen gaan zitten op bed. ‘Is mijn moeder al thuis?’, vraag ik gespannen als me naast me is komen zitten. Grijnzend schud ze haar hoofd. ‘Die moest nog door naar de supermarkt’, glimlacht ze onschuldig en kijkt me afwachtend aan. ‘Ik heb brieven gevonden. Veel weet ik nog niet, maar ze zijn afkomstig van ene Justin, en hij verteld me dat hij van me houd, ontzettend veel. Wat moet ik doen Aïsha, ik weet het echt niet’, zucht ik en kijk haar hopeloos aan. ‘Zo ken ik je weer’, lacht ze en zucht zachtjes van opluchting. ‘Heb je geen foto van hem?’. Meteen schud ik mijn hoofd. ‘Ik heb geen idee wie hij is’, mompel ik zachtjes en kijk haar aan. ‘Maar hij kent jou wel?’. ‘Hij zegt dat we elkaar gekend hebben, maar dat ik hem waarschijnlijk vergeten ben’. ‘Hoe kom je in godsnaam aan al die brieven dan Hails?’, lacht ze zacht en kijkt me vreemd aan. ‘Lang verhaal’. ‘Ik heb tijd’. ‘Vertel me eerst eens hoe het met jou is?’, glimlach ik terug naar haar en kijk haar afwachtend aan. ‘Nou, gewoon, alles gaat zoals het ging’, zegt ze wat ongemakkelijk en wiebelt wat heen en weer op het bed. ‘Hoe bedoel je dat?’. Ze haalt haar schouders op en kijkt de andere kant op. ‘Vertel nou maar over die aanbidder’, lacht ze zachtjes en kijkt me weer vlug aan. Meteen ga ik recht zitten, en voel een warm gevoel door mijn lichaam gaan. ‘Eigenlijk heb ik nog maar één brief van hem gelezen, maar hij schijnt er veel meer te hebben geschreven. Maar mijn moeder mag dit absoluut niet weten hoor!’. ‘Waarom niet?’, vraagt ze verrast. ‘Je weet hoe mijn moeder is, brieven van vreemde jongens zou ze letterlijk verbranden zonder ze te openen’. Ze knikt instemmend en zucht dan geïrriteerd. ‘Ga dan verder’, lacht ze hard.