You will be all forgiven [David Villa] ~Part one

Ik lag op mijn bed te staren naar een foto van mij en David. De foto was genomen toen we op het strand waren met een aantal vrienden. Helaas zijn David en ik alleen maar vrienden. Niemand weet het, maar diep van binnen houd ik echt van hem. Het liefst zou ik zijn kleren van zijn lijf scheuren, helaas zal dat nooit gebeuren. David ziet niks in mij, behalve onze vriendschap. Maar ja, je moet blij zijn met het gene wat je hebt. “Elena kijk je nu weer naar die foto.” Zuchtte Rose en ze kwam bij me op bed zitten. “Ja.” Mompelde ik en ik legde de foto weg. “Lieverd, ik zie aan je hoeveel je van hem houdt. Ga er voor, ik weet zeker dat het van twee kanten komt.” Zei Rose en ze pakte mijn hand vast. “David valt niet voor een lelijkerd.” Zei ik en ik ging overeind zitten. “Gelukkig ben jij een mooie meid.” Zei Rose en ze liep weg. Vlak voordat ze de kamer uitliep draaide ze zich om en keek me met een grijns aan. “We gaan vanavond naar een wedstrijd van Barça, we zitten zo goed als voor aan, samen met Malissa, Amber, Lynn en je weet wel wie nog meer.” Zei ze en daarna liep ze weg. “David.” Mompelde ik en ik keek nog even naar zijn foto. Vanavond gaat onvergetelijk worden, dat weet ik nu al!

“ROSE! Schiet nou op, ik wil gaan!” gilde ik naar boven. “Ja ja!” riep ze terug en niet veel later hoorde ik een hoop gestommel op de trap. “Ik weet niet wat ik aan moet.” Zei Rose en ze had een rood shirtje aan. “Je wilt zeker niet een van mijn David shirts lenen he?” zei ik met een grijns. “Iel nee. Naar een wedstrijd van Barcelona gaan is al erg genoeg, maar ik doe alles voor mijn lieve beste vriendin.” Zei Rose en ze kneep in mijn wangen. “Als je alles doet, wil je dan please een David shirt aan doen? Dat is gezellig en dan lijken we nog meer op elkaar.” Glimlachte ik. Rose en ik worden vaak aangezien voor een tweeling, we lijken in alles op elkaar. “Nee echt niet, ik ben voor Real Madrid, remember.” Zei Rose en ze sloeg haar armen nors over elkaar heen. Oke daarin verschillen we dan, maar dat is het enige. “Please, doe het voor mij. Please please please.” Smeekte ik en ik keek haar zielig aan. “Je weet dat ik niet tegen kan.” Zuchtte Rose. “Alsjeblieft.” Zei ik en ik knipperde met mijn ogen. “Oke. Haal dat verdomde shirt maar.” Riep Rose en ze gooide haar armen in de lucht. “Hier.” Zei ik en ik haalde een shirt achter me vandaag. “Je was dit al lang van plan?!” Gilde Rose. “Ja, en trek dat ding nou maar aan, we moeten gaan.” Zei ik en ik holde naar buiten. Rose is echt gestoord, ze is overduidelijk een Real Madrid fan,maar ondanks dat is ze vaak betrokken bij dingen die met Barcelona te maken hebben. Ze gaat mee naar de trainingen, ze kent de spelers allemaal en is met sommige zelfs bevriend. Sommige mensen hebben gewoon een steekje los daarboven.

We reden het parkeerterrein op en liepen naar de ingang van Camp Nou. Ik zag de meiden al staan en ze stonden op en neer te springen. Rose en ik liepen naar ze toe en werden bedolven onder welkomst groeten. “Oke Rose. Jij in een Barça shirt?” zei Amber verbaasd. “Serieus, één woord en ik kill je.” Zei Rose en ze liep weg. “Love You!” gilde ik en Rose stak haar middelvinger op. “En toch weet ik dat ze wel van je houdt.” Zei Malissa met een glimlach. “Daarom.” Zei ik en we liepen met zijn allen achter Rose aan. We moesten best opschieten, want we waren al aan de late kant. We kwamen net op tijd binnen, want het fluitsignaal klonk al. Rose pakte haar telefoon erbij en begon er mee te spelen. “Rose, kijk naar het spel, alsjeblieft.” Zei ik en ik keek haar met een glimlach aan. “Okee.” Mompelde ze en ze stopte haar telefoon weg. Gek kind dat het is.

De wedstrijd was zo’n twintig minuten bezig toen David plotseling voor ons opdook. Ik zag hoe hij het publiek inkeek, ik zag hoe hij naar mij keek. Zijn ogen boorden in die van mij, zijn prachtige ogen. Ik bleef zijn blik vasthouden en hij bleef naar mij kijken. Hij schoot de bal weg en ik zag zijn gezicht betrekken. Voordat ik het wist voelde ik een harde klap in mijn gezicht en ik begon wazig te zien. Ik zag de pijn in David zijn ogen en toen werd alles zwart…