Chapter 40. Disappeared sparkles

Ravens pov:

Ruby kwam mijn kamer binnen gestrompeld. Stilletjes kwam ze naast me op het bed zitten. 'Hij was mijn moeders vriend,' fluisterde ze na een kleine stilte. 'Ze had me aan hem voorgesteld en ik dacht dat ze eindelijk een man had gevonden waarmee ze haar leven kon delen. Ze waren zo lief als ze bij elkaar waren. Na een poosje vroeg mijn moeder of hij bij ons mocht komen wonen. Ik zei meteen ja.' Ruby lachte even schamper. 'Ik was zó naïef, zo dom.' 'Je kon het niet weten,' fluisterde ik. 'Jawel. Ik had het moeten zien in zijn ogen. Maar ik was blind. En de eerste nacht begon het al. Ik moest even naar de wc. Toen stond hij op de gang. Hij raakte me aan en ik probeerde te schreeuwen. De volgende ochtend werd ik wakker in bed met zware hoofdpijn en zwart gat in mijn ogen van nadat hij me had aangeraakt. Ik hoopte dat het gewoon een droom was.' Heel even snikte ze. 'Was het maar een droom!' Haar blauwe ogen gleden mijn kant op. Zoals gewoonlijk beantwoordde ik haar blik niet, maar vanuit mijn ooghoek zag ik de helderblauwe ogen. Normaal stonden ze vrolijk en blij, nu waren ze leeg. De lichtjes waren verdwenen. Het waren eindeloze oceanen van pijn geworden. 'En toen... Toen..' Ze haperde door de snikken die uit haar keel kwamen. Haar gezicht verborg ze weer in haar handen terwijl haar schouders schokten. Mijn hand zweefde twijfelend boven haar rug. Kom op, wees niet zo egoïstisch, spookte er door mijn hoofd. Mijn hand gleed aarzelend heen en weer over haar rug. Tot mijn opluchting kwamen er deze keer weer geen beelden omhoog. Misschien ging het wel allemaal over. Dan zou ik mensen uiteindelijk ook wel weer aan kunnen kijken. Alsof Ruby's gehuil aanstekelijk was begon Destiny ook te huilen. Verdwaasd keek Ruby op naar het wiegje. Een waterig glimlachje verscheen rond haar lippen. Ze stond op en pakte Destiny uit het wiegje. Ik hield haar niet tegen. Ik vertrouwde haar. Destiny's tandenloze mondje was wijd open gesperd. Haar gezicht was rood en nat van de traantjes. 'Moet je meehuilen, lieverd? Vind je mij zielig?' vroeg Ruby op een hoog toontje. Destiny stopte met huilen en keek verwijtend omhoog met haar grote ogen, alsof ze wilde zeggen: 'Je bent toch ook zielig.' Ruby draaide zich weer om naar mij. 'Dank jullie wel,' fluisterde ze. 'Waarvoor?' vroeg ik. 'Jullie maken alles dragelijk. Jullie maken me weer aan het lachen. Bedankt.'