I'm happy with you

Emmely McCarter p.o.v
Wat had ik gedaan, ik had afgesproken met Ryan, vanavond, kon het nog erger. Straks nam hij Justin mee. ik keek nog een laatste keer in de spiegel. Ik bekeek mijn outfit. Ik strikte mijn veters en stond op. "moet er niemand van ons mee?" vroeg tiffany. "nee, ik heb zelf ja gezegd, nu ga ik zelf ook" ik gaf Tiffany en Demi een knuffel en liep de kamer af. Naar de lift. Met iedere stap die ik zette voelde ik me zenuwachtiger worden. ik keek op de klok, 5 voor half 8. Ik liep naar buiten en voelde een klein briesje. "Tiffany, je bent toch gekomen" hoorde ik iemand achter me zeggen. Ik draaide me om en keek recht in Ryan's gezicht. Ik knikte. "zullen we naar het strand gaan?" "oke" we liepen stil naast elkaar richting het strand, de stilte was ongemakkelijk, maar wat had ik anders verwacht, we hebben elkaar lang niet meer gezien en niks meer van elkaar gehoord en nu zien we elkaar opeens. We kwamen bij het strand aan en ging bij de duinen zitten. Nog steeds hadden we die ongemakkelijk stilte en ik begon met mijn armbandjes te spelen. "je weet nog steeds niet wat je moet zeggen als er een stilte is" zei Ryan die me door had. "ik ben niet zoveel veranderd" "je bent wel veranderd, maar dat komt ook met alles wat je meemaakt, kijk naar Justin-" Ik zuchtte, nu had hij de kans weer vrienden te worden gaat hij over Justin praten. Het leek alsof hij het door had en hij stopte met praten. "waarom ben je eigenlijk verhuisd?" tja, misschien omdat, ik honderdduizend redenen heb. "daarom" Hij zuchtte. "waarom heb je geen contact gehouden?" "weet ik niet, alles daar, ik wilde opnieuw beginnen, alles wat daar gebeurd was en is achter me laten en opnieuw beginnen" "dat is je goed gelukt" ik knikte. "er is een ding wat je nog wel bent, dat is klein" zei Ryan lachend. "nou dankje" ik was altijd klein geweest, maar ik had er geen last van, iedereen die me kleintje noemde sloeg ik nu, vroeger niet, toen zei ik er niks van. "je bent voor de rest wel veel veranderd" "people change, things go wrong but just remember life goes on" hij knikte. "daar heb je gelijk in" "kom je nog wel eens terug naar je oude geweldige dorpje?" "nee, mijn ouders komen me nog wel eens opzoeken, maar ik ga niet terug naar Stratford" "waarom niet?" ik zag ergens wat teleurstelling in zijn ogen. "ik ben daar klaar, ik ben nu in Miami en ik vind het er geweldig" "ik mag wel een keer langs komen, toch?" "jij, jij altijd" hij gaf me een knuffel, wat had ik hem gemist, mijn beste vriend bij wie ik altijd terecht kon, wat er ook was.