73°

Ik staarde nog steeds naar mijn buik. Inmiddels waren alle Cullens ingelicht over mijn zwangerschap. Bella en Rosalie steunden me erg. Bella omdat ze het zelf ook had meegemaakt, maar omdat ze mens was was het waarschijnlijk nog erger, en Rosalie omdat ze gewoon iets met kinderen had. Misschien wou ze mijn kind wel als ik dood ga. Maar Santiago zal dat niet willen, hij zal er zelf voor zorgen. Ik ga echt niet dood, als het niet anders moet, veranderen ze me maar tot een hele vampier. Ik zuchtte bij de gedachte, een hele vampier, iets wat ik echt niet wil. ‘Je bent sterker, er zal je niets overkomen’ zei Edward geruststellend. Ik keek op en knikte. ‘Hoe zal het gaan?’ vroeg ik zacht. ‘Bij Bella at Renesmee als het waren haar weg naar buiten, maar met wat hup van een snee’ vertelde Edward. Ik knikte. Het klonk wel erg pijnlijk. Ik kon Santiago het ook nog niet vertellen, ik mocht hem niet bellen, pas over twee weken, ik wist niet of het ook mocht als het belangrijk was, maar ik deed het maar niet. Pas toen dacht ik aan een belangrijk punt. ‘Hoe snel zal het gaan?’ vroeg ik. Edward keek naar Carlisle. ‘Dat kunnen we niet weten, dit kind is meer vampier en groeit sneller dan Renesmee en jij deden, we weten het pas als je buik groot genoeg is’ vertelde Carlisle. Ik zuchtte en knikte. Ik was behoorlijk moe, wat moet je ook verwachten als je eerst midden in de nacht wakker word, dan overgeeft en dan dit krijgt te horen. Een vlaag van vermoeidheid maakte me extra moe. Boos keek ik naar Jasper en de vermoeidheid nam af. Ik probeerde wakker te blijven, ik wou niet slapen, dromen over alles wat er zou kunnen gebeuren, maar uiteindelijk sloot ik mijn ogen toch maar. Ik werd opgetild en binnen een paar seconden lag ik op mijn bed. Ik opende nog snel mijn ogen en zag Edward weglopen. ‘Grazie’ mompelde ik. Hij draaide zich om en glimlachte. ‘Vai a dormire’ zei hij zacht. Ik knikte en draaide me om.