Hd. 25: Her whisper is the lucifer.

“Ik ben thuis,” mompel ik zachtjes. Wetend dat het niets uitmaakt, wetend dat er niemand naar me zal luisteren. Simpelweg omdat er niemand is om naar me te luisteren, en als er al iemand zou zijn, zouden mijn woorden als nog in illusies op gaan. Als een onafgemaakte en vergeten droom, maar hoe lang je jezelf ook in iedere bocht wringt, toch zal je hem niet herinneren. Toch kan ik het niet laten om de woorden uit te spreken, ze uit mijn keel te laten ontsnappen en een leven te schenken.
Zonder de moeite te doen om mijn jas uit te doen noch een lamp aan te zetten, loop ik door naar de keuken, waar ik één van de keukenkastjes opentrek om er vervolgens een glas uit te halen. Het geluid van stromend water vervult mijn oren wanneer ik de kraan aanzet, spat uit een in honderden druppen wanneer het op de afwas terecht komt en overspoelt me met een rustgevend gevoel. Een huivering trekt door mijn lichaam als een kleine bries wind over mijn rug strijkt. Ik knipper een aantal keren met mijn ogen om deze aan de duisternis te laten wennen en laat mijn blik dan zoekend door de ruimte heen glijden, met de ontdekking dat het raam naast de koelkast open staat. Nogmaals trekt er een huivering door mijn lichaam heen, deze keer niet door de wind, maar door angst. Pure angst dat zijn armen om mijn fragiele lichaam heen sluit en me mee trekt in de illusie van kwaad. Armen die steeds hoger zullen kruipen, zich om mijn hals zullen sluiten en me uiteindelijk verstikken in het benauwde gevoel van wanhoop. Ik kan me niet herinneren dat ik het raam open heb gezet.
Mijn lichaam begint te beven wanneer ik voetstappen achter mij hoor. De deur die toegang biedt naar de keuken sluit achter mij en de gedempte klap laat mijn lichaam verstijven. De toppen van mijn vingers glijden over het ijzeren lemmet van één van de keukenmessen in de afwasbak. Nog vies van het eten en wachtend om gereinigd te worden. “Welkom thuis”, fluistert een stem achter me, “ik heb op je gewacht.”