10. Droom 1: De Begraafplaats

Ik heb altijd al deze droom gehad, hij komt elke keer terug, en elke keer dat ik hem heb, gaat hij net iets verder dan de vorige keer. Ik weet nog niet waar het over gaat en ik weet ook niet of het mij iets wilt vertellen. Het enige dat ik weet is dat deze droom mij en die wezens bevat.

Ik rende de straat uit, de regen viel met bakken uit de hemel. De straat was leeg en alle lantaarns waren uit. Het enige dat mij wat licht gaf om te zien was de maan, maar daar hingen regenwolken voor.

Ik stopte bij het hek van een begraafplaats, mijn handen hielden de ijzeren stangen van het hek vast. Ik wist dat ik in deze droom iets of iemand zocht, maar wat dat was wist ik niet. Ik wist wel dat ik het moest vinden voor er iets slechts gebeurde. Ik had gewoon dit gevoel dat er iets slechts zou gaan gebeuren.


Ik trok het hek open en rende de begraafplaats op, nog steeds op zoek naar datgene.

"Hallo?" riep ik terwijl ik om mij heen keek, "hallo?"

Er brak iets, misschien een twijgje, ik stopte en draaide me om. "Hallo?"



Ik zag iets in mijn ooghoek en begon weer te rennen. Ik rende langs de kerk, en viel ernaast om even op adem te komen.

Ik keek voorzichtig om de hoek en zag een man met een cape bij een graf staan. Het enige wat ik kon zien waren zijn lippen, die constant bewogen alsof hij iets voordroeg.



Ik keek toe hoe de figuur iets onsamenhangends zei, hij had zijn bleke witte hand op de grafsteen gelegd.

"Hallo?" vroeg ik weer terwijl ik naar hem toe begon te lopen. De figuur draaide zich om en ik kon geen emotie zien op zijn gezicht.

"Demonen aas." zei de man met een Frans accent.

Ik stopte met lopen. "Wat?"

"Demonen aas." zei de man weer.



Zwarte rook steeg op van de grond en vormde een gigantische kat-achtige figuur.

Dat was hoe deze dierwezens tevoorschijn kwamen, met zwarte rook. Het was alsof er schaduwen tot leven kwamen. Het was spookachtig.

De dieren hadden vele vormen, van grote katten tot vogels. Grote en woeste schepselen, jagers, dieren die gebouwd waren om te doden.

Ik stond bevroren op mijn plek terwijl de kat om mij heen liep, zijn rode ogen keken naar mij. Een diepe grom kwam vanuit zijn keel. Het stopte met om mij heen lopen en nam een paar passen naar achteren, hij dook ineen en sprong toen op me af.



Ik werd tegen een grafsteen aangegooid en plotseling voelde ik een scherpe pijn in mijn rechterpols. Ik keek naar mijn linker hand die aan het bloeden was, waarmee mijn val tegen de grafsteen een deel gestopt had.

Mijn ogen gleden naar de persoon die mij net had weggeduwd. Ik keek naar een paar benen van de persoon die tussen mij en het kat-achtige schepsel instond.

"Sta op!" schreeuwde de persoon. "Ga! Ren!"

Ik keek naar de persoon, maar alles was nog steeds wazig, behalve zijn ijsblauwe ogen.

"Wie... Wie ben jij?" vroeg ik.

De persoon negeerde mijn vraag. "Je moet gaan!"

"Maar..."

"Ren, nu, Angel!"

Ik stond op en zwaaide een beetje door het bloedverlies. Ik keek over mijn schouder en zag dat de kat en de twee personen weg waren.

Ik nam een stap naar voren, maar mijn zintuigen waren nog niet hersteld. Het volgende dat ik wist was dat ik viel.