Chapter 14

zo snel als ik kan ren ik achter de jongens aan, het maakt me niet uit dat ik op blote voeten ren en dat ik er niet uitzie. Ik moet ze tegen houden! Ik rem als ik merk dat ik geen idee heb waar ze zijn. Wanhopig draai ik rondjes om me as, shit! Ik sluit me ogen en probeer me op carlo's stem te concentreren. Vaag hoor ik een geschreeuw in de verte, dat moeten ze wel zijn. Mijn ogen staan wijd open en ik ren naar de Griffoendor leerlingenkamer toe. Ik zie een bozende menigte staan voor de deur en een kwade Carlo hoor ik er boven uit. "Stop." het had hard moeten klinken maar het kwam er niet boven uit. Na een paar keer proberen zet ik me huilend neer tegen de muur, mijn hoofd in me knieën verborgen. Hoe had het zo ver kunnen komen? Nu hebben ze allemaal ruzie met elkaar door mij, doordat ik weer zo emotioneel moet worden. Kan ik niet ooit een keer alles tot bedwang houden, zodat niemand mijn gevoelens nog ziet? Ze gewoon afschermen van de buitenwereld. Ik voel een rustgevende hand op me arm liggen. Ik kijk in de ogen van Draco en verbaasdheid overspoelt mijn lichaam. Wat doet hij hier? Glimlachend kijkt hij mij. Hij draait zich naar de groep en begint er boven uit te schreeuwen. "Leuk feestje hier hoor." Minachtend kijkt hij iedereen aan. "Malfoy, houd je er buiten!" Harry's stem klinkt gevaarlijk. Zo heb ik hem nooit horen praten. "Sorry Potter, maar ik wou even aan jullie mededelen dat terwijl jullie hier ruzie maken, de lieftallige vrouw Evans." Een stilte. "Op de grond zit na het aantal keer proberen te stoppen van jullie.. Geweldig Feestje." Voldaan draait hij zich weer op. Hij glimlacht weer vriendelijk naar mij en loopt door. Verbazingwekkend sta ik op en kijk hem na, mijn hoofd staat schuin en de verbazing bij iedereen is niet te ontbreken. Ik wou dat ik zo duidelijk mijn mening kon uiten, dat ik zo trots op mezelf kon zijn zonder wat anderen van me dachten. Sinds ik hier ben, ben ik compleet aan het veranderen. Als er een lampje boven me hoofd hing zou die nu branden. Ik draai me om naar Carlo en kijk hem strak aan. "Ik wil weg hier." Hij knikt en wilt richting de leerlingenkamer lopen. "Stop! Ik wil dat jij me spullen in pakt en me over 15 minuten in de hal ontmoet. Ik moet dit even met perkamentus bespreken." Ik draai me om en de tranen vloeien over mijn gezicht. Dit is het beste. "Wat?" Carlo's stem staat ongelovig, maar hij weet dat ik het meen. Ik vertrouw er dus ook op dat hij doet wat ik zeg. Ik word nog een aantal keer nageroepen maar dat heeft geen zin. Als ik eindelijk bij het kantoor kom, loop ik de trap op. Perkamentus doet de deur vrolijk open alsof hij wist dat ik zou komen. "Er is al contact opgenomen met de kliniek." Ik knik verbaasd. "oke." Ik draai me om en loop de kamer weer uit. Dat ging snel.