66°

Aangekomen in de stad gingen we rustig lopen. Ik pakte zijn hand weer. ‘Vind je het eigenlijk niet erg dat ik half ben?’ vroeg ik na een paar minuten. Hij keek me verbaasd aan en schudde zijn hoofd. ‘Nee, waarom zou ik? Ik vind het leuk om je te zien slapen, om je te zien blozen, om je hart te keer horen te gaan als ik je zoen. Ik zou je niet zoals mij willen zien, je zou niet meer naar buiten kunnen, ik zou je hart niet meer horen, je niet zien blozen, je niet gehaast zien eten om bij mij te zijn. Ik wil je niet zien met rode ogen, maar met je groene ogen. Ik zou niet willen dat je nog huidskleur nog lichter word. Je bent perfect hoe je nu bent, een beter leven zal je niet krijgen als je geheel word, het zal alleen maar slechter worden, je kan nu nog eten om gevuld te raken, maar dan zou je vaak moeten jagen, en dan bedoel ik niet op dieren’ vertelde hij. Ik glimlachte en drukte een kus op zijn mond. ‘Gelukkig maar’ fluisterde ik. Hij glimlachte terug en legde zijn arm over mijn schouder. Plotseling bedacht ik iets en zuchtte. ‘Wat?’ vroeg Santiago. ‘Alec weet nog niet dat wij iets hebben, dat word nog meer straf’ zuchtte ik. Hij lachte. ‘Als hij ziet dat je gelukkig bent dan doet hij dat misschien niet’ zei hij. Ik knikte. ‘Misschien’ mompelde ik. Ondertussen stond we al voor de deuren van het kasteel. Ik keek Santiago aan die knikte en opende de deuren. Zoals verwacht had Alec ons al geroken en stond hij binnen een paar tellen voor mij. Hij gromde en keek naar Santiago. ‘Aro wil je spreken’ zie hij. Santiago liet mijn hand los en drukte een snelle kus op mijn mond. Wat hij niet had moeten doen, want Alec stond mij boos aan te kijken toen hij weg was. ‘Hael..’ zei hij op een boze toon.