Rain

Jammerend haaste Jentel zich, met haar tas, beschermend boven haar hoofd, door de regen. Ze was beschaamd weg gegaan toen de jongen haar had opgemerkt. Ze had eigenlijk eerst naar hem toe willen gaan, maar bedacht zich en liep het park uit. Toen ze wat later noodgedwongen weer moest terug keren voor jaar jas die ze stomweg had laten liggen, was hij weg.
Het regenwater spatte op toen Jentel met alle geweld door een plas heen stormde. Haar broekspijpen waren doorweekt. Ze vloekte. Door het gordijn van druppels probeerde ze beschutting te vinden. Een afdakje, een luifel, wat er maar voor kon zorgen dat ze niet zou eindigen als een verzopen kat.
Jentel stopte plotseling. Het leek opgehouden te zijn met regenen. Blijkbaar was ze onder een afdaktje gerend zonder het echt beseft te hebben.
Opgelucht haalde ze haar tas van haar hoofd. Ook al was een grote tas geweest, ze had er haar rode haar net mee kunnen beschermen. Het hing in natte slierten voor haar gezicht. Morrend streek ze die uit haar ogen. Als de dit had geweten had ze een jas meegenomen die tenminste heel haar armen bedekte. Ze was van plan geweest om tussen de voorspelde regenbuien door wat door de stad te lopen. Helaas had ze geen rekening gehouden met níét voorspelde regenbuien.
Jentel rilde toen een straaltje regen en weg vond langs haar nek, over haar ruggengraat. Oooooh, had ze maar iets anders aangedaan.
'Gaat het wel?'
Een paar meter verder zat een jongen haar met een bezorgde glimlach aan te kijken. Op zijn schoot lag een gitaarkoffer. Naast hem op de bank stond een zwarte tas.
Waaaaaaaaaaaaah! De jongen van daarnet!
'J-ja,' stotterde ze verlegen. 'ik ben alleen zeiknat.' Hij lachte zacht.
Jentel bekeek hem opnieuw. Van dicht zag hij er NOG mooier uit. Ook al plakten zijn kleren hardnekkig aan zijn bleke huid. Zijn blonde haar deed het hetzelfde, alsof het zijn gezicht omhelsde. Ook hij sidderde van de kou maar zijn ogen keken warm. Het gaf hem iets melancholisch, vond Jentel. En het stond hem nog ook.
'Ik zag je daarnet in het park,' zei Jentel, proberend een gesprek op gang te brengen.
'Oh, dat was jij.' Zijn mond vormde zich om tot een kleine verbaasde ovaal. Met een schok realiseerde Jentel zich dat de jongen haar nu vast zag als een stalkster. Wat stom!
'Het spijt me! Ik ben geen stalkster! Echt niet!' floepte ze er in een bevlieging uit. Hij lachte. 'Dacht ik ook niet.' Geweldig, bromde Jentel in zichzelf. Nu dacht hij vast dat ze een idioot was. Ze besloot zichzelf hieruit te redden met een complimentje. 'Het was omdat je zo mooi speelde.' 'Dank je.' De jongen schonk haar zijn mooiste glimlach. Jentel voelde hoe haar maag vreemde, gestoorde buitelingen maakte, alsof hij overhoop werd gehaald. Maar dan op een positieve manier.
'Ben je verhuist?' vroeg Jentel toen, verlangend naar de zuivere klank van zijn stem. 'Soort van,' zei hij schouder ophalend. 'Ik ben hier geboren maar niet opgegroeid.'
'O, hoe komt dat?' 'Mijn vader stierf erg vroeg, toen ik 4 was. Mijn moeder was er kapot van en ze kon natuurlijk ook niet alleen voor me zorgen dus ging ze terug naar haar moeder, mijn oma. Maar een paar weken geden is zei overleden dus zijn we terug naar de stad gekomen.'
'O,' was het enige wat Jentel na een lange tijd kon uitbrengen. 'Het spijt me.'
'Geeft niks.'
'Alles is wel erg veranderd,' zei de jongen toen ineens. 'Oh, als je wil wijs ik je el de weg, als je dat goed vind.' 'Heel graag.'
Jentel slaakte een vrolijke, innerlijke kreet.
'Jentel,' zei ze tenslotte en ze reikte hem haar hand. 'Louis.' En hij accepteerde haar handdruk.
Een rare, maar een vreemd bekende tintel prikelde op haar vingertoppen.