004.

Samantha Tremblay.

We waren pas op de helft van de dag en het was verschrikkelijk. Echt verschrikkelijk. Waarschijnlijk was zelfs de hel een leukere plek. Geintje. Deels was het verschrikkelijk, omdat alle lessen zo enorm saai waren en ik nog net niet in slaap viel. Het kwam door mijn mooie Blackberry, dat ik nog niet dood was. Alleen door al die uren, waarin ik liep te pingen daalde de batterij van mijn berry heel erg. Dat was gewoon enorm kut, om het maar zo te zeggen. Ik was gewoon een trouwe Blackberry fan en ja, op mijn Blackberry had ik ook gewoon zo veel fans. Wat nou als mijn telefoon uitviel? Dan liet ik gewoon al die mensen in de steek. Ik vond het gewoon echt niet leuk. Ik kon wel huilen. Geintje. Ik Samantha Tremblay huilde nooit, dat was gewoon een feit. Behalve toen mijn goudvis bubbel dood ging en mijn vader hem door de wc spoelde. Alleen toen was ik nog jong. Toen was ik pas veertien en nu ben ik al zestien. Ho is, dat kwam er wel erg kinderlijk uit. Stiekem was ik ook nog een kind. Ik hield niet zo van die drama, als mijn andere leeftijdsgenootjes. Die gingen al helemaal janken, als iemand hun bitch noemde. Hoe zielig ben je dan? PING! Jippie, ik had weer vrienden.

#' Wie ben jij?
#' Perry en wie ben jij?
#' Justin.
#' Oké. HOI!
#' Weird.

Oké, deze gast had dus duidelijk geen humor. Next. Grapje. Zo erg was ik dan ook weer niet, vond ik persoonlijk. Ik liep met mijn Blackberry in mijn hand het geschiedenis lokaal in. Het stonk daar zo. Serieus, het kwam door de leraar. Niemand durfde vragen aan hem te stellen, omdat hij dan naar je toe kwam. Derest kan je vast al wel raden. Iedereen ging toen dood van zijn stank. 'Oké, klas even allemaal stil!' Meteen was iedereen stil. Wat een brave kinderen allemaal. 'We gaan beginnen met wat nieuwe stof over-' 'YES! NIEUWE STOF, EINDELIJK!' Boos keek de leraar me aan. 'Ga er maar uit!' kwam er heel koel uit zijn mond. Het was bijna eng, maar mij maakte je niet zo snel bang. 'Hoezo? Ik ben alleen blij met de nieuwe stof.' Ik hoorde een paar kinderen zachtjes grinniken. Boos wees hij naar de deur. Ik pakte me tas en gooide hem over me schouder heen. 'Stuk verdriet,' mompelde ik net hard genoeg dat iedereen het hoorde, toen ik langs hem liep. De klas barste in lachen uit en grijnzend liep ik het lokaal uit. Fijn, de tweede keer dat ik er uit gestuurd was vandaag. Zullen mijn ouders heel blij mee zijn. Yeah. Ik liep de aula in en haalde een zak biggetjes snoep uit de automaat. Deze dag werd nog wat.