65°

Ochtend, de voor mij vervelendste tijd van de dag. Je word net wakker, bent nog steeds moe, maar moet wel opstaan, altijd vervelend geweest. Maar, ik moest wel, het was vijf uur, maar ons vliegtuig vertrok zo. ‘Ik kom nog wel een keer langs’ zei ik toen ik van alle Cullens afscheid had genomen. ‘Dat is je geraden’ zei Alice. Ik lachte en liep met Santiago naar buiten. ‘Moet ik je tillen?’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee hoor, het vliegveld is niet erg ver’ zei ik en ik begon te rennen. Santiago lachte en rende me achterna. ‘Ik blijf altijd sneller’ zei hij. ‘Ja, maar ik ben maar een halfje hé!’ zei ik. We waren nog net op tijd bij het vliegveld en stapte snel het vliegtuig in. We hadden geen koffers, alleen mijn rugtas waar heel veel in past. Na een kleine tien minuten vlogen we al. Een stewardess liep steeds bij ons langs, kijkend naar Santiago. Telkens moest ik grinnikten waardoor ze me aankeek alsof ik gek was. Ach, hoe zou ze kunnen weten dat hij mijn vriendje was, hij kon net zo goed mijn broer zijn. Niet dat we erg veel op elkaar leken ofzo. Ik zuchtte opgelucht toen de piloot zei dat het nog maar tien minuten was. ‘Ben benieuwd wat we te horen krijgen’ mompelde ik. ‘Aro zal wel boos zijn op mij, ik mag niet zomaar weg’ zei hij. Ik knikte. ‘Je geeft mij maar de schuld, een beetje extra straf is geen probleem’ lachte ik. Hij schudde zijn hoofd. ‘Dan zit je straks nog een jaar in je kamer’ zei hij. Ik haalde mijn schouders op. ‘Als jij er bent vind ik dat niet erg’ Hij glimlachte naar me en drukte een kus op mijn wang. Het vliegtuig lande en zodra we mochten opstaan pakte ik mijn tas en liep zo snel als ik kon met Santiago het vliegtuig uit. Zodra we buiten kwamen deed hij zijn capuchon op. ‘Taxi of rennen?’ vroeg hij. ‘Rennen, ik heb nodig buitenlucht nodig’ grapte ik. ‘Hoe ga je dat dan doen als je een jaar in je kamer moet zitten?’ lachte hij en begon te rennen. Ik rende hem achterna. ‘Dan spring ik wel dagelijks uit mijn raam’ lachte ik. Hij schudde lachend zijn hoofd. ‘Laten we eerst maar kijken wat er gaat gebeuren’ mompelde ik en ik probeerde wat harder te rennen.