Oksaan?

Na een tijdje ben ik al wat rustiger. Ik veeg nog een laatste keer mijn tranen uit, mijn wangen hangen vol met uitgelopen mascara. Ik heb geen zin om mijn gezicht te gaan wassen dus laat ik het maar zo. Ik zit nog altijd op mijn bed tot opeens er op mijn deur geklopt wordt. Ik heb geen zin om nu iemand te zien, en zeker niet om iemand het te vertellen nu. 'Laat me alleen!' roep ik dan zo hard mogenlijk. Het hielp blijkbaar niet want de deur werd open gedaan. Ik keek niet en legde het kussen op mijn hoofd. De gene die binnen was gekomen zei niets maar ik voeld dat die gene op het bed ging zitten. 'Laat me met rust!' roep ik nog eens zonder dat ik weet wie er is. Zelf als het Bill is wil ik hem nog niet eens zien. Die gene wrijft eens over mijn haar die onder het kussen te voorschijn waren. Die gene hefde voorzichtig het kussen omhoog en ik liet die maar doen. Ik was te zwak om me er tegen te verzetten. Ik keek dan maar naar wie er nu was. Tot mijn verbazing was het Oksaan! 'Oksaan?!' zeg ik verwarend. Ze lachte eens lief en deed dan haar vingers op mijn mond. Ik ging recht zitten en lachte eens dankbaar naar haar. Ze gaf me een dikke knuffel, maar zei niets. Woorden waren hier ook niet nodig, ze gaf me de steun die ik eigenlijk toch wel nodig had.