Restless Soul

"Hey m'n liefste Lith,

je hebt het vast al gemerkt dat ik weg ben hé?
Maak je geen zorgen, ik ben prima. Ik ben gewoon even toe aan een pauze. Het heeft niets met jullie te maken, hoor. Ik moet gewoon weer even alles op een rijtje zetten, ik moet helder kunnen denken.
Nee nee, ik blijf geen eeuwen weg. Het is maar voor even.
Ik kom wel terug hoor. Als ik weer helemaal mezelf ben dat kom ik terug naar de villa, dus wacht gewoon daar op me.
Ik kom terug, erewoord.

Liefs Silas
P.S: Bel alsjeblieft niet de hele wereld rond, want ik weet dat je daar toe instaat bent."

Ik overlas nog eens snel mijn briefje aan Lith en legde het toen voorzichtig op haar kussen.
Hopelijk zou ze niet al te kwaad op me zijn. Lith was altijd al zo bezorgd om mijn broze ziel. Ze probeerde me te beschermen tegen alles wat mijn gewonde ziel aan stukken kon rijten. Dat deed ze met veel zorg en aandacht.
Of ze van me hield? Waarschijnlijk wel. Of ik van haar hield? Nee, helaas niet.
Alle aandacht, zorg en liefde die ze in me stak waren om mijn liefde te winnen.
Ik denk wel dat ze wist dat ik haar niet liefheb zoals zij mij. Maar dat maakte haar niets uit. Ze bleef voor me zorgen. Beschermde me tegen alles, desnoods ook mezelf.
Ik adem nog eens diep in, sloot mijn ogen, en ademde toen weer uit. Ik hoorde de anderen bezig. Aiden speelde zachte basklanken, Levi zong, ook al kon hij het niet en Kai lachte uitgelaten.
En Lith?
Ik had haar nooit zien of horen binnenkomen. Ze had het briefje stevig in haar hand geklemd.
'Ga je weg?' vroeg ze mistroostig. Ik knikte. 'Waarom?' 'Het staat er toch?' Ik knikte naar het verfrommelde briefje. 'Echt enkel dat?' vroeg ze. Haar groene ogen straalden vochtig. Ik knikte opnieuw. 'Oh...'
Het was stil. Lith haar had hoofd gebogen, alsof ze haar schoenen inspecteerde. Ze leek rustig, maar haar armen trilden. Haar handen balden zicht tot machteloze vuisten.
'Ik wil niet dat je gaat,' huilde ze. Ze keek weer op. Haar warme gezicht was overdekt met tranen. Ik glimlachte medelevend en legde mijn handen op haar armen. 'Het is maar voor even,' probeerde ik haar te troosten. Ze snikte. 'Beloof je dat?' 'Tuurlijk beloof ik dat.' En ik streelde langs haar wang.
'Mag ik weten waar je heen gaat?' vroeg ze na een moment van stilzwijgen. 'Het spijt me,' fluisterde ik. 'Oké dan,' zuchtte ze.
Toen glimlachte ze.
Ze wreef haar tranen weg en keek me aan. 'Hou je goed.' Ik lachte. 'Daar kun je van opaan.'
'Ga je langs het dakraam?' vroeg ze toen. 'Nou, ik wilde ongemerkt weg gaan, maar daar komt nu blijkbaar niets van in.' Ze giechelde. 'Ga nu maar, voor de anderen het zien.'
Ik knikte en ging op een stoel gaan staan. Ik klikte de veiligheidsgrendel open en duwde het dakraam van z'n plaats. De frise nachtlucht sloeg me verwelkomend in het gezicht.
'Nou, dan ga ik maar,' zei ik en trok me op. Het raam plaatste ik weer goed en Lith klikte de veiligheidgrendel weer stevig vast. Ze zwaaide nog eens naar me liep toen weg.
Ik rechtte me. De sterren schitterden prachtig en de wind gooide mijn haar naar achter. Een perfect nacht om de wolken te doorklieven.
Zonder me echt te bekommeren om mijn shirt spreidde ik ze.
Die grote, roetzwarte vleugels.
Ze scheurden zonder ening moeite mijn t-shirt aan flarden. Ik zuchtte gelukzalig. Het was zo lang geleden dat de koele nachtwind door mijn veren ruiste.
'Wel,' fluisterde ik tegen niemand in het bijzonder. 'hier gaan we dan.'