Wat ?!

Na een tijd kom ik terug aan bij m'n thuis. Ik wandel naar binnen en zie m'n vader aan de keukentafel zit. 'Hoi pap!'zeg ik blij. Ik wandel naar hem en geef hem een zoentje op z'n wang. 'Waar is mam?' vraag ik terwijl ik een potje Danette uit de frigo haal. 'Ik weet het niet, liefje' antwoord hij nogal onzeker. Ik geloof hem niet. 'Ik vraag het nog eens: waar is mam?' vraag ik nu ongeduldig. 'Ik zei je toch dat ik het niet wist' antwoord hij weer. 'Oké, maar zeg dat nu nog eens terwijl je recht in mijn ogen kijkt' zeg ik weer. Hij keek naar mij en slikte eens. 'Ik wee.. Ow, oké, maar beloof dat je rustig blijft oké' zegt hij dan serieus. 'Ja, maar zeg nu wat er met haar is!' vraag ik weer onduldig. 'Het ziekenhuis heeft net gebeld..' ,begon hij, 'ze stond te wachten tot de trein kwam. Ze zag hem aankomen, maar dacht dat hij nog ver was. Ze reed dus maar voort. De trein kwam net aan toen ze midden op de sporen stond, ze is heel fel geraakt en er is maar een kleine kans dat ze het overleeft' zei mijn vader dan.