131. When I get, to Warwick avenue

“Dit is echt ontzettend lastig te begrijpen.” Zei Taylor, hij had het puntje van zijn tong uit zijn mond hangen van de inspanning. Hij staarde geconcentreerd naar het schermpje van zijn mobiele telefoon en drukte daarbij verwoed allerlei toetsjes in. Jijzelf was niet zo’n held met dat soort technieken, dus je hield je er maar buiten. “Lukt het wel dan?” Vroeg je bezorgd. Sinds het rare telefoontje van daarnet zat je continu op en neer te wippen op je stoel en zenuwachtig op je nagels te bijten. “Ja.” Taylor zuchtte en gaf het mobieltje aan jou. “Kijk maar.” Je schudde met je hoofd, al die lijntjes op zijn schermpje begonnen praktisch voor je ogen te dansen. “Waar is dat?” Taylor nam zijn mobieltje weer van je aan en vertelde: “Het lijkt erop dat ze zich hier in de buurt bevindt. Kijk, dat gebouwtje. Misschien was daar het concert?” Je knikte, je hoofd op je handen balancerend. “Dat kan ja.” Je hoorde geritsel en besefte dat je moeder er ook nog bij was. “Kom, we gaan haar zoeken.” Opperde ze. Daar kon je geen nee tegen zeggen en ook jij stond op. “Félies,” bad je, “ik hoop toch zo dat alles oké met je is…”

“Warwick avenue? Waar gaat dit heen?” Vroeg je, niet helemaal op je gemak. “Ik weet het niet.” Zei Taylor, die nog steeds aandachtig op zijn mobiel aan het kijken was. “Toch wel handig, zo’n GPS, anders waren we nu verdwaald.” Je reageerde niet op die opmerking. “Birchard avenue. Hier moet het toch echt ergens zijn.” Taylor wees op een groot concertgebouw. “Weet je het zeker? En dan?” Taylor keek weer naar zijn telefoon. “Vanaf dat concertgebouw kunnen we het verder uitzoeken.” Taylor stapte stevig door, je moeder en jou achter zich aan. Terwijl jullie doorliepen keek je moeder je even aan en kneep je even in je hand. “Hij is een goede jongen.” Fluisterde ze met een glimlach, zodat Taylor het niet kon horen. Dat gaf je een blij gevoel. Je moeder was tevreden met je vriendje, nu wist je het zeker, ze had het bevestigd. “Kom gauw!” Schreeuwde Taylor jullie toe en onverwachts trok hij je ma en jou mee een steegje in.
“Waar sloeg dat nou weer op?!” Snauwde je hem toe. “Sorry.” Fluisterde Taylor en hij klopte zijn handen af aan zijn broek. “Hou je stil. Paparazzi.” Je ogen werden groot en je probeerde om de hoek te kijken, maar je moeder trok je terug. “Kom, laten we hierlangs gaan.”
Zo kwam het dat jullie op een gegeven moment een persoon tegen het lijf liepen waarvan je het totaal niet verwacht had.

Ik ben zo gemeen, een enorme irritante cliffhanger-makert..
Iemand een drukke Twitteraar, net zoals ik? Follow me, ik volg je terug! Mijn Twitter.