130. Ring-ring

Taylor trok een peinzend gezicht. “Ik ga na waar Justin is.” Je keek hem verbaasd aan. “Hoe?” Taylor trok een mondhoek omhoog. “GPS, gekkie. We zoeken uit waar Justins mobiel is en dan hebben we hemzelf ook meteen.” Je herinnerde je iets en hielp Taylor meteen uit zijn droom. “Hij zit in Seattle.” Taylor trok een gezicht. “Dat zal dan wel.”
Uit het niets en totaal onverwachts begon toen jóuw telefoon te rinkelen. Je keek op het scherm en kreeg daardoor bijna een hartverzakking. “Félicia!” Brulde je in je mobiel toen je hem opnam. “Waar ben jij in godsnaam, we maken ons ontzettend zorgen!” Er klonk geruis aan de andere kant van de lijn. “Het spijt me.” Hoorde je Félicia zachtjes. Je zette haar op de luidspreker om haar beter te kunnen verstaan. “Waar ben je?” Gilde je nogmaals, niet dat dat iets uithaalde, harder praten. Dit kon toch gewoon niet? Jullie maakten jullie ontzettend zorgen om haar en dan belde ze gewoon? “Help!” Het was een plotseling, indringend en zacht woordje, maar aan de toon hoorde je dat Félicia het echt meende. “Wat is er? Vertel het me, alsjeblieft!” Smeekte je. Daarop kon Félicia alleen maar dit zinnetje ratelen, op fluistertoon: “Haal me hier weg! De Beliebers, afschuwelijk. Ik ging weg bij Justin en werd opgewacht en… Ze houden me vast, ik… NEE!” Piep, piep, piep. Een moment staarden jullie met zijn drieën naar de telefoon op de tafel, waar nu alleen nog maar een steeds herhalende pieptoon uit kwam. “Dit meen je niet.” Zei Taylor. “Beliebers? Kom op zeg.” Jijzelf was te verbijsterd om nog iets te kunnen zeggen. “Dus, van die Bieber-fans houden haar vast?” Vroeg je moeder ongelovig. “Omdat ze zijn vriendin is.” Vulde je haar ademloos aan. Dit was niet iets dat in een normaal leven hoorde te gebeuren. Een ontvoering? Je schudde verward je hoofd en keek Taylor vastberaden aan. “Ik zou zeggen, doe je ding. Gebruik je GPS maar.”