De belofte in geheugen

de volgende ochtend was ik vroeg wakker, de nacht had ik goed geslapen, maar wel met 1 oog wakker. Patty had me in mijn slaap benaderd met een doos vol Make-up, die heb ik uit haar handen geslagen in mijn slaap. nu kijk ik naar Patty en het lijkt erop dat ik niet alleen de make- up doos heb geraakt, maar ook haar gezicht. een rode handdruk siert haar gezicht. "Hé, Patty, heb ik je in mijn slaap geslagen?" ik vraag het maar, anders heeft ze problemen gehad en gaat de oorzaak dood. "Ja, waarom?" "Ik kan me vaag een make- up doos herinneren." haar ogen werden spleetjes. "hoe weet je dat, was je wakker?" haar stem diep en dreigend. haar handen gereed om aan te vallen, haar nagels te gebruiken om de huis te doen bloeden. "Nee, ik heb in een nieuwe omgeving altijd de gewoonte om met 1 oog open te slapen." ik haalde mijn schouders maar op. allemaal waren we nog redelijk slaperig, maar allen wisten we dat we eruit moesten. ik zuchtte en stapte uit mijn bed. de kledingkast stond direct naast de kast. de bovenste la was gevuld met schooluniformen. allemaal versiert met een slang. ik haatte het dat we een uniform moesten dragen, allemaal hetzelfde. we mochten niks eraan veranderen, dat mocht bijna nergens, als we dat deden, tsja, dan kom ik die dame van eerder vaker tegen dan tijdens de les, en dat, dat wil ik echt niet laten gebeuren.
"Hé, waarom is ons uniform zo saai?" "Geen idee, dat heeft die oude Perkamentus op zijn geweten. blijkbaar respecteerde ze hem niet zoals de meeste anderen. "interessant." meteen draaide ze zich alle twee om. "Wat is hier zo interessant?" Patty was dus geen ochtend persoon, of ze was definitief met het verkeerde been uit bed gestapt. "Het lijkt erop alsof elke andere afdeling Perkamentus graag heeft, hoe komt dat zo?"
"Wil je dat echt weten, je zal er snel genoeg achter komen." "vertel het nu of ik laat een heel erge foto zien aan de hele school. dat je het weet ik haat verrassingen." "Oké..." Storm stopte midden in haar zin. "Wat voor foto?" vroeg Patty voorzichtig. "Wil je het echt weten."
een grijns verscheen op mijn gezicht, en dat, lieve lezers, voorspelt niet veel goeds. ik pakte mijn mobieltje. de avond ervoor had ik nog foto's bewerkt, komt dit goed uit. ik liet de foto zien en hun monden hingen open. hun ogen groot van schrik. waarschijnlijk met de vraag waar ik die heb gevonden. "Nou, vertel op, of deze foto gaat rond."
"uhm, waar zullen we mee beginnen?" begon Patty. "Bijna alle Zwadderaars zijn dochters of zonen van Dooddoeners. Dooddoeners zijn volgers van Voldemort, Perkamentus mag Voldemort niet en dat is wederzijds, daarom worden wij opgevoed met haat jegens hem." "Dit is stom, hoe kun je oordelen voor je iemand kent, alleen maar uit verhalen. maar ja, ik kan ook niet over Voldemort oordelen." ze keken me raar aan. "Waarom zit je in Zwadderig als je hem niet eens kent?" "Laten we het erop houden dat er meer gebeurt dan de meesten voor mogelijk zouden houden, en dat dit geen keus is, maar tijden geleden vastgesteld." ik had mijn ogen gesloten. ik liep naar de tafel en pakte mijn kam." "Het is zo tijd voor het ontbijt, zouden jullie je niet eens klaar gaan maken?" ze stonden nog in hun ondergoed. "Oh shit!" ik daarentegen was slim genoeg geweest en had tijdens het gesprek me omgekleed. "Ik ga alvast, zie jullie later." gevloek kwam vanuit de kleine badkamer. ik moest hier om gniffelen, dit was te amusant. ik hoef me hier echt geen zorgen te maken. in mijn eentje beklom ik de trappen naar de begane grond. de trappen leken te blijven doorgaan, stap na stap, tree na tree. er leek geen einde aan deze wenteltrap. eindelijk was ik eraan gekomen. meteen stond ik voor het lokaal van toverdranken. direct oog in oog met Sneep.

de gedachte van gisteren ging weer door mijn gedachten.
Sneep was mijn afdelingshoofd, maar er was iets anders, hij bekijkt me alsof ik een crimineel ben.
het was nog steeds zo. ik stond recht voor hem, de afkeer duidelijk.
"Waarom mag u mij niet, waarom walgt u van mij?"
blijkbaar had hij het niet verwacht. zijn mondhoeken gingen een beetje omhoog. "Ik weet niet, misschien omdat er maar enkelen zijn die ik mag, en jouw vader aan mij onbekend is en dat je wel in Zwadderig zit."
"U bent er dus ook zo een. sorry dat ik in uw afdeling terecht ben gekomen maar Griffoendor zou te slecht zijn voor mij, en voor een aantal anderen." en een trieste lach op mijn gezicht. "Wat zou u zeggen als er afspraken waren gemaakt tussen Voldemort en een volgeling?"
met dat draaide ik me om en liep ik weg. tijd voor het ontbijt, eens kijken wat er is, en tijd om informatie te verzamelen over leraren en leerlingen. tijd voor chanteren en geheimen. niks zal geheim blijven. in het geheim liep ik, niemand leek me op te merken. toen zag ik Daisy. ze werd geduwd van alle kanten. ik keek ernaar. "Niemand pest mijn zusje, behalve ik." prevelde ik. langzaam en onopmerkzaam trok ik mijn stok. een spreuk zorgde dat ze allemaal verstijfde. ik deed alsof ik er niks mee te maken had en liep verder. Sneep had alles gezien en gehoord.
maar hij had door dat er iets mis was. normaal liepen mensen op elkaar af nadat ze iemand hielpen, als ze familie waren. waarom liep zij door, alsof het pijnlijkst, dat was.