021

Ik trok mijn capuchon van mijn vest over mijn hoofd heen. Met mijn armen om elkaar heen liep ik over straat heen. Ik zag het gebouw Nokia Theater in de verte staan. Dit was het gebouw waar Justin zou optreden. Ik keek over mijn schouder heen, en zag hem lopen. Hij, David, hield me in de gaten. Ik wilde dit niet doen. Maar wat kon ik anders? Hij zou iemand die mij dierbaar is anders iets aandoen. Dit wilde ik verkomen. Hij zei ook dat als ik deze opdracht voltooide echt van hem af was. Ik wist niet of dat ik het moest geloven wat hij zei. Hij was niet te vertrouwen.

Ik liep om het gebouw heen, net zoals David mij het had uitgelegd. Hij had al alles uitgestippeld. Ik zag de grijze deur, waar hij het ook over had gehad. Ik ademde diep in en weer uit. Ik liep naar deur toe en trok hem open. Een grote man keek me fronsend aan. Hij hoestte even. “Pardon mevrouw, wat komt u doen?” Ik twijfelde. “Ik ben op zoek naar Justin Bieber.” Antwoordde ik op zijn vraag. “Sorry mevrouw, maar u kunt hem niet zien. Je kunt beter het gebouw nu verlaten.” “Maar ik ken hem!” “Goh, wie kent hem niet?” antwoordde hij sarcastisch. “Ik ken hem echt, in real life!” protesteerde ik. Ik keek hem met zielige ogen aan. Hij zuchtte en probeerde weg te kijken. Ik hield het vol. “Alsjeblieft meneer.” Vroeg ik netjes. “Ik zal iets proberen. Maar dan moet je wel hier blijven staan.” Ik knikte braaf. “Oké dan.” De blank man liep weg waardoor ik nu hier alleen in deze gang stond.

“Er voor zorgen dat je geld krijgt van Justin.” Herhaalde ik de opdracht die ik moest gaan uitvoeren. Ik zuchtte. Ik mocht er zolang over doen als ik wilde. Het hoefde dus niet persee vandaag. David gaf er niets om als ik twee maanden weg was. Hij vond het alleen belangrijk dat ik hem zo’n 10.000 dollar gaf. Ik wist niet waar hij dat voor nodig had. Als ik het hem vroeg begon hij meteen te schreeuwen met de woorden ‘Dat gaat je niets aan, slet!’. Waarom deed hij zo? Waarom kon ik niet gewoon weg. Nee ik was bang, maar ik wilde het zo graag. Waarom deed ik dat dan niet. Ik kon toch een manneer bedanken om te ontsnappen. Maar als ik bijvoorbeeld nu ontsnapt was, waar moest ik dan naar toe? Ik had geen vrienden, en geen familie meer die voor mij klaarstonden. Ik had enkel alleen David. “Jongedame.” De man kwam weer terug gelopen. Hij wende me om mee te komen.

Welke pov moet het volgende hoofdstuk worden?