Rêves à paris. Nine

-

Toen je de volgende morgen de bus opstapte, voelde alles anders. Je vader had beslist. Morgen zou je voor de eerste keer naar de psycholoog gaan. Het was vandaag de eerste keer in je leven dat je een vriend miste waar je dit alles aan kwijt kon, iemand die altijd voor je klaarstaat. En waar je altijd op kan terugvallen. Of had je die misschien al gevonden? Je keek door het raam en de zon kwam kijken tussen donkere wolken. Je was zenuwachtige om Pierre terug te zien. Je handen voelden zweterig aan. Je stapte af en liep nog tot aan de schoolpoort. Je zou weer een preek krijgen van de leerkrachten want je had niets van je huiswerk gemaakt. Daar had je geen zin in. Je snapte ook het nut niet van school. Je was ook in ene richting gedropt door je ouders die je helemaal niet graag deed. Jij wou je passie volgen en wou mode& creatie volgen. Maar dat mocht niet, dat was niet goed genoeg. Je liep de lichte helling af en stapte de speelplaats op. Je keek over alle koppen snel heen. Nog geen spoor van Pierre. Je zette je rustig neer waar je altijd zat. Een hoekje verscholen achter wat bomen. Niemand kon je zien, en dat was zalig. Het was jou kleine geheimpje. Die plaats zou je nooit aan iemand verklappen. Je nam je mp3 uit je jaszak en stak de oortjes in je oren. De volume op het luidste en je beeldde je in dat je wegzweefde op vederlichte wolkjes in de vorm van muzieknoten. En enkel meewiegen op het ritme. Aan niets denken, verstand op nul.
Je ging zoals altijd op die zelfde steen staan als de bel ging. Elke dag hetzelfde op dezelfde steen. Niks zeggen alleen maar vooruit kijken. Maar toen opeens werd het verbroken, je keek niet langer alleen maar voor je. Je keek opzij, naar Pierre. Hij was ondertussen aangekomen en ging slordig naast je staan. Je zag dat hij gespannen was en dat hij zo losjes mogelijk probeerde te lijken.