9. "Ik denk dat mijn pols gebroken is"

Ik kon het niet uit mijn hoofd krijgen, niemand kon zulke snelle reacties hebben. Het was niet menselijk. En de tekens op zijn arm waren ook vreemd.

Tasha's team juichte luid toen weer een van hun spelers een homerun haalde. Bill was de volgende. Bill liep naar het slaghonk en pakte de knuppel, hij bekeek het even voordat hij zijn positie aannam en zijn ogen vernauwde toen hij naar de pitcher keek. De pitcher gooide en Bill zwaaide met de knuppel op een ongelooflijke snelheid. De bal kwam tegen de knuppel aan met een harde knal, waardoor sommigen hun oren bedekten. Dat was het moment waarop het derde vreemde ding aan Bill in mij opkwam.

Nummer drie: onmenselijke kracht. De manier waarop hij de bal raakte was onrealistisch, niet mogelijk. Het geluid was oorverdovend, het verbaasde mij dat de politie niet kwam opdagen. Ook al wou ik graag dat dit een droom was, dat was het niet.

Ik keek naar de bal toen het door de lucht vloog met een goede snelheid, voor hij weer naar de aarde kwam. Ik hoorde hoe Bill's team hem aanmoedigde om verder te rennen, terwijl mijn team naar iedereen schreeuwde om bij mij te gaan staan, omdat de bal recht op mij afkwam.

Ik nam een paar passen naar achteren met mijn hand in de lucht om de bal te vangen. Toen ik hem ving hoorde ik een krakend geluid van mijn rechterpols. Ik viel meteen op mijn rug, en liet de bal los die weer de lucht invloog en op mijn voorhoofd neerkwam.

"Homerun!" schreeuwde meneer Evans.

"Ang? Gaat het?" vroeg Liam toen mijn team om mij heen stond.

Ik keek naar mijn rechterhand, die in een vreemde positie stond en ik kon hem niet bewegen. "Ik denk dat mijn pols gebroken is."

Mijn team hielp me met opstaan terwijl ik mijn pols vasthield.

"Meneer Evans! Angels pols is misschien gebroken!"

Meneer Evans liep naar ons toe, hij pakte mijn pols en probeerde het te draaien zodat het er normaal uitzag, maar ik trok mijn hand terug in pijn.

"Het is duidelijk niet in orde. Die bal kwam naar je toe met een ongelooflijke snelheid. Liam, kan jij Angel meenemen naar de verpleegster?"

"Natuurlijk." zei Liam en we liepen van het veld af. Ik keek over mijn schouder en zag Bill zelfgenoegzaam lachen.

"Hallo," groette de verpleegster mij, ik had Liam namelijk teruggestuurd naar gym, "hoe kan ik je helpen?"

Geef mij wat pillen zodat ik mijn probleem op kan lossen! Dat is wat ik wilde zeggen.

"Ik denk dat mijn pols gebroken is."

De verpleegster stond op en zette mij in de stoel. Ze pakte mijn rechterpols in haar hand. "Het lijkt gezwollen en het is ontwricht. Doet het pijn?"

Ik knikte.

"Kan je het bewegen?"

Ik probeerde mijn vingers te bewegen, maar er gebeurde niets, behalve dat mijn hand op en neer flapte elke keer dat ik mijn arm bewoog. Het zag er echt goor uit.

"Nee."

De verpleegster kneep haar lippen samen en ging weer naar haar bureau. "Ik denk ook dat je pols gebroken is. Ik ga je moeder bellen zodat zij je naar het ziekenhuis kan brengen voor de behandeling."

Ik zuchtte en leunde naar achter in de stoel, terwijl ik toekeek hoe de verpleegster mijn gegevens tevoorschijn haalde en mijn moeder belde. Ik had het bijna een hele dag volgehouden om niet gewond te raken, maar nu moest een meisjesachtige student roet in het eten gooien. Misschien had Bill echt een haat voor meisjes met bruin haar.

"Je moeder zal hier zo zijn." de verpleegster glimlachte terwijl ze de telefoon neerlegde. Ik knikte en vijf minuten later kwam mijn moeder gehaast het kantoortje binnen.

"Angel! Wat is er gebeurd?" vroeg ze.

"We speelden honkbal." antwoordde ik.

De verpleegster bemoeide zich ermee. "Ik raad het je aan om naar het ziekenhuis te gaan om haar pols te laten nakijken. Het is ontwricht en waarschijnlijk op meerdere plaatsen gebroken."

"Okee," zei mijn moeder, "kom Angel."

Ik volgde haar onwillig naar de plek die ik nooit meer wilde zien.

Het ziekenhuis.