8. Toen vielen mij twee dingen op

Toen het tijd was voor de laatste les keek Bill niet meer boos naar mij, wat erg fijn was. Mijn nieuwste theorie was dat ik de laatste les niet met hem zou hebben, omdat wij LO hadden en Bill zijn LO-pakket nog niet had en dat hij daarom niet mee kon doen met LO, maar natuurlijk kwam hij omgekleed en wel opdagen en vloog mijn theorie het raam uit.

Mijn klas verzamelde zich op het veld, terwijl mijn leraar, meneer Evans, het speelveld uitzette.

“Okee, wij gaan vandaag honkbal spelen.” Zei hij. “Ik wil Tasha en Liam als aanvoerders en jullie mogen je teams kiezen.”

Ik wist meteen wie Tasha zou kiezen.

“Bill!” riep Tasha. Hij keek naar haar op en liep langzaam naar haar toe, met zijn handen in de zakken van zijn joggingbroek. Bill leek niet erg blij, terwijl Tasha erg enthousiast was.

De teams waren eindelijk gekozen, ik zat bij Liam, en we namen plaats op het veld. Wij moesten als eersten slaan en ik keek hoe Tasha dichter bij Bill probeerde te komen. Jammer voor haar dat hij elke keer opzij stapte waardoor ze niet dichter dan vijf meter bij hem in de buurt kwam.

“Eerste slagman!” riep meneer Evans en Liam nam plaats.

Terwijl ons team bleef slaan keek ik naar Bill. Hij keek ook naar mij, deze keer niet meer boos, eerder nieuwsgierig, alsof hij mij aan het bestuderen was.

Het was mijn tweede slagbeurt toen ik een paar vreemde dingen opmerkte aan Bill. Er werd een gebogen bal aangegooid en toen ik hem sloeg ging hij recht op Tasha af. Ik dacht dat zij hem zou vangen, maar ze was te druk bezig met kwijlen.

“Tasha!” schreeuwden haar teamgenoten, meneer Evans en ik. Tasha kwam uit haar trance en zag de bal op haar afkomen. Zelfs al zou ze proberen de bal te vangen was het te laat. Ze zou deze bal nooit kunnen vangen en hij zou in haar gezicht komen.

Ik keek weg en wachtte op het geluid van de leren bal die in haar gezicht kwam, maar het kwam niet. Het enige geluid dat ik hoorde was het snakken naar adem van mijn klasgenoten.

Ik keek meteen terug en verwachtte Tasha te zien met een bloedneus, of liggend op de grond met haar armen om haar hoofd om het te beschermen. Maar dat zag ik niet. Ze stond compleet bevroren, geschrokken en verbaasd over wat er was gebeurd. Toen vielen mij twee dingen op.

Nummer een: Bills linker arm was voor Tasha, met de bal in zijn hand. In de tijd van drie seconden heeft hij geregistreerd dat Tasha de bal niet zou kunnen vangen, van zijn plaats naar Tasha bewegen, wat zeker vijf meter verder was, en zijn arm uitsteken zodat hij de bal kon vangen zodat deze Tasha en hem geen pijn zou doen.

Nummer twee: op zijn linker arm zat iets. Ik weet niet of het een tattoo, een moedervlek of een gewone vlek is. Het was er gewoon, duidelijk zichtbaar op zijn melkwitte huid, lange zwarte lijnen die zich om zijn linker arm wonden en een buitenlands woord spelden. Ik weet zeker dat ik de enige ben die het heeft gezien, want niemand zei er iets van. Maar zij waren te geïnteresseerd over het feit dat Bill net het gezicht van Tasha heeft gered.

“Tasha?” ik rende naar haar toe. “Gaat het wel het spijt mij zo! Ik dacht dat je oplette!”

Tasha keek mij aan. “Ja het gaat wel, ik had op moeten letten.” Haar ogen gleden naar Bill, die ons aanstaarde. “Dank je voor het redden.”

Bill knikte en gooide de bal naar mij.

"Okee," schreeuwde meneer Evans, "wisselen!"

"Weet je zeker dat het goed gaat?" vroeg ik aan Tasha.

"Ja, het gaat prima."

"Angel! De bal!" schreeuwde een teamgenoot naar mij. Ik gooide de bal naar hem en nam plaats als verre velder.