58°

‘Je zegt maar wat je wilt! Chanel, Gucci..’ Alice liep maar door te praten. ‘Alice, ik wil gewoon leuke betaalbare kleding, en niet zo veel, gewoon een paar jurkjes, topjes en broeken’ mompelde ik. Ze zuchtte. ‘Oke, maar ik betaal’ zei ze. Ik wou er tegenin gaan, maar bij Alice win je haast nooit iets. Ze pakte ineens mijn hand en trok me een winkel in. Ze liep naar de rekken en pakte er een paar jurkjes en topjes vanaf. Ze gaf ze aan mij. ‘Passen’ zei ze. Ik zuchtte en pakte ze aan. Ik liep naar de pashokjes en trok het eerste jurkje aan. ‘En?’ vroeg Alice. Ik liep het hokje uit en draaide een rondje. ‘Nee, die kleur paars staat niet mooi bij je haar’ zei ze. Ik rolde mijn ogen en trok het volgende jurkje aan. ‘Nee, ook niet, die strepen staan niet leuk’ zei ze. Ik zuchtte, dit is eenmalig. Na een hoop jurkjes uit de winkel vond ik volgens haar de ‘juiste’. Het was een groene met een gestippelde rand rond de middel. En dat was nog maar een winkel, waar we nog niet klaar waren. Na een paar spijkerbroeken moest ik van haar ook nog een paar schoenen gaan passen, die ook steeds niet goed waren. Toen we de winkel uitliepen keek ik Alice serieus aan. ‘Hierna wil ik niet meer met je shoppen Alice’ zei ik. ‘Het is dat ik je niet kan zien dat ik je geloof’ giechelde ze. Wat is het toch een raar kind. Ze pakte mijn arm weer. ‘Kom daar hebben ze een nieuwe collectie van Chanel!’ zei ze vrolijk. Ik liet een geïrriteerde zucht horen. ‘Kom nou!’ zei ze. Ik liet me meeslepen, waar alles zich weer herhaalde. Aan het eind van de dag had ik drie tassen vol, terwijl ik meestal nog wel meer had.