Don't bite

Snel loop ik door het sponzige gras en meng me onder de andere mensen die naar het gebouw lopen. Ik loop zo onopvallend mogelijk binnen.
"Roxsanne."gilt een schrelle stem.
Ik kijk op. Een meisje met wit haar komt op me af rennen.
"Je ouders hadden je toch verboden om hier nog te komen ?"zegt ze.
"Vertel mijn ouders niet dat ik hier ben."zeg ik smekend
"Rustig ik zal niks zeggen. Ik ben allang blij dat je dit keer het gebouw niet hebt opgeblazen bij je binnenkomst."zegt ze en wrijft door mijn haar.
"Hoe wil je dit vertellen aan het hoofd ?"
"Geen idee. Dit is de enige plek waar mijn broer niet verwacht waar ik heen ga. Afgezien van de noordpool."fluister ik en haal mijn schouders op.
"Oh nee."zegt ze en kijkt naar mijn trillende kat.
"Bwam !"de plek van de dimensiepoort ontploft.
"Het gebouw is nog heel."zeg ik beschaamd.
"Ja."zegt ze en haalt haar schouders op.
"Maar je weet wat je moet doen."zegt ze en loopt een gang in.
"Ja."mompel ik en loop rechtdoor.

"Klop. Klop."ik klop op de eikenhouten deur.
"Binnen."roept een oude stem.
"Ah. Ik had het kunnen weten."zegt de vrouw wanneer ik mijn hoofd om de hoek steek.
"Ga maar zitten"zegt ze en gebaart naar de stoel.
"Je gaat toch niet mijn ouders bellen."smeek ik en kijk naar de oude telefoon op haar kastanje bruine tafel.
"Dat is niet nodig."hoor ik een stem achter me zeggen.
Ik kijk om en zie in de goud gele twinkeling van een aura mijn broer verschijnen.
"Kan het nog slechter."mompel ik boos.
"Het is niet toegestaan te orben. Dat zou een geslaagde magiër moeten weten"zegt de vrouw meer verward dan boos.
"Tja. Het gaat een beetje lastig als de dimensiepoort is vernietigd."zegt hij en glimlacht.
"Maar het ging per ongeluk."roep ik boos en sta op.
"Zitten !"roept de vrouw boos.
Snel gehoorzaam ik en ga weer op de stoel zitten.
"Ik breng haar wel weer naar huis. Ik kan haar makkelijk aan."zegt hij en strijkt over mijn hoofd.
"Maar ik heb je wel verslagen."mompel en begin te grijnsen.
"Ik denk dat het iets gecompliceerder ligt."zegt de vrouw en kijkt mijn broer aan met een ijzige blik.
Ik slik en mijn kat springt op mijn schoot. Hij begint luidruchtig te spinnen wanneer ik met mijn vingertoppen zijn haren aanraak.
"Hoe bedoelt u ?"vraagt mijn broer aan de vrouw.
De vrouw kijkt naar mij.
"Je weet je kamer vast wel te vinden."zegt ze en wijst naar de deur.
Ik begrijp meteen dat ik het (nog) niet mag weten en loop de kamer uit. Mijn broer gaat op de stoel zitten en de vrouw slaakt een diepe zucht. De eikenhouten deur slaat dicht zodat ik niet meer hoor wat ze zeggen. Snel loop ik door de grote gang en sla het zesde gangtje in. Het gangtje loopdood ,maar ik ken het wel beter. Snel loop ik met de zwevende bezem met tas erop en mijn kat naar de muur die aan het einde van de gang staat. Ik glij met mijn hand over de muur. Helemaal rechts verschijnt er een sleutelgat. Ik pak het twijgje die als toverstok dient uit mijn tas en stop hem in het gat. Snel mompel ik een spreuk en mijn stokje licht even op. De muur begint opeens te golven als een soort zee. Ik steek mijn handen erdoor heen en wordt naar binnen getrokken.
"Hé. Was ze heel boos ?"vraagt het meisje dat me naar binnen had getrokken.
"Nou mijn broer kwam opeens de kamer binnen georbt."zeg ik en steek mijn hand nog eens door de muur om mijn spullen te pakken.
"Auw."zegt het meisje.
"Yep. Maar als het aan het hoofd ligt blijf ik hier ,Mai"zeg ik en knuffel het meisje.
"Ik ben zo blij. Ik kan me echt geen schooljaar zonder jou voorstellen."zegt ze rukt zich los uit mijn greep.
"Ken je Roderick ?"zegt ze en wijst naar een rode kat die op de bank ligt.
"Hoi ,Roderick."zeg ik en aai hem even.
"De kamer is niks verandert."zeg ik en kijk de kamer rondt.
De muren waren rood ,er stond midden in de kamer een openhaard ,er staan 2 banken om heen en er waren twee trappen die ieder naar een andere deur gaan. Uit de rechter komt plots een jongen met blond haar uitzetten.
"Roxsanne !"roept hij verbaast wanneer hij mij ziet.
"Ik was al bang dat je niet kwam."zegt hij en geeft mij een knuffel.
"Hoi ,Michiel."zeg ik en wordt in de lucht getilt door hem.
"Weet je ik moet nog mijn spullen naar de kamer brengen."zeg ik in de hoop dat hij los zou laten.
"Oh ,oké."zegt hij en zet me weer op de grond.
"Ik help je wel."zegt Mia en loopt met mij mee door de linker deur.