020

Twee maanden later

Ik opende mijn ogen. Het felle licht kwam het kamer binnen. Dit gaf me een goed gevoel. Ik stapte het bed uit en liep naar de badkamer toe. Ik had alleen ondergoed aan en een te lange shirt die net over mijn kont heen viel. Ik keek in de spiegel. Mijn haar zat net zoals elke morgen warrig. Ik haalde het elastiek uit mijn haar zodat mijn haar los over mijn schouders viel. Ik pakte een borstel en borstelde mijn haar. Dit was niet gemakkelijk. Sommige knopen waren namelijk gigantisch groot.

Toen ik de borstel weer neer leggen deed ik mijn haar alweer in een knot. Ik pakte mijn tandenborstel uit het glas en deed op het borsteltje tandpasta. Ik hield het onder de kraan en nam het vervolgens in mijn mond. De smaak van mint kwam ik tegemoet, dit zorgde er voor dat ik zodadelijk niet ging eten. Ik poetste mijn tanden en spuugde het speeksel daarna uit. Ik spoelde mijn mond en besloot naar beneden te gaan.

Het was negen uur ’s morgens zag ik op de klok. David was werken zoals altijd. Ik ging op de bank zitten en zette de zwarte flash screen tv aan. Mijn conclusie was dat er niets leuks aan de gang was. De meeste dingen waren kinderprogramma’s. Deze waren voor de kleine kinderen die nog niet naar school mochten, of voor de kinderen die ziek waren op een dinsdag. Mijn blik dwaalde af naar buiten. Wat zou ik toch graag weer naar buiten willen. Het was inmiddels al twee maanden geleden dat ik de wind in mijn gezicht voelde blazen. Ik zat hier al twee maanden op gesloten. David zei dat het goed was voor mij. Ik twijfelde hier aan, maar toch bleef ik luisteren naar hem. Hij zei dat hij spijt had van alles, hij zei dat hij me mooi kon maken. Ik kon dit aanbod toch niet weigeren?

Door het raam zag ik dat hij thuis was. Even later hoorde ik de voordeur open gaan en kwam hij binnen gelopen. “Hey.” Zei hij. Hij ging zitten op de andere bank. Er viel een stilte. Ik richtte me weer tot de tv die nog steeds aantstond. “Weet je.” Begon hij. Ik keek hem afwachtend aan. “Er blijkt een tienersensatie in de stad te zijn. Hij geeft vanavond een concert hier in Los Angeles.” Ik knikte afwezig. “Weet je hoe hij heet?” Ik reageerde niet. Dit boeide me niet. Wat kon mij het schelen dat er een tienersensatie in de stad was. “Justin Bieber.” Mijn blik schoot zijn kant op. “J-justin. Justin Bieber?” Hij knikte. “Ken je hem?” Ik schudde mijn hoofd. “Weet je het zeker?” Ik knikte. Hij keek me doorgedrongen aan. “Het blijkt dat hij graag andere mensen helpt. Pas heeft hij samen met een meisje 24 uur in een kamer besteed.” Mijn hart maakte een sprongetje. “Heeft het veel verdiend?” “Hoe bedoel je?” mompelde ik. “Ik weet heus wel dat jij dat meisje was.” Hoe wist hij dat? “Ik haat het dat je liegt.” Ik haat het ook hoor, als jij liegt. “En nu heb ik dus een ideetje.” Ik keek hem niet-snappend aan. Hij grijnsde. “Hij heeft veel geld.”

Top 5?