018

Hard sloeg ik mijn vuisten tegen hem rug aan. En nog eens, en nog eens. Het hielp niet. Ik gilde hard over het plein heen, natuurlijk kon niemand me horen omdat het nogal laat was in de avond. De tranen stroomde over mijn wangen heen. David opende met een hand de deur, terwijl ik door schreeuwde. Waarom liet hij me niet met rust? Hij legde me op de achterbank neer. “Stil blijven!” bevoel hij me. Hij gooide de deur met een klap dicht. Ik probeerde hem weer open te krijgen, wat helaas niet lukte. Kinderslot. Ik probeerde naar voorkant van de auto te kruipen, alleen op dat moment kwam hij eraan. Ik ging weer naar achteren zitten. Ik wilde niet dat hij me ging slaan.

Hij opende de deur van de bestuurders kant. Hij ging zitten op de grijns beklede stoel, deed zijn gordel vast. Voordat hij de auto startte keek hij nog een keer achterom. “We zijn er zo. Tenminste als je doet wat ik je vraag.” Hij startte de auto nu en reed weg.

De rit was rampzalig. Ik kon de tranen niet binnenlaten. Ik beet mijn shirt kapot, ik wilde gillen maar aangezien ik dit niet mocht doen, moest ik een andere manier bedenken om mijn agressie kwijt te kunnen. Ik keek angstig naar de jongen die de auto bestuurde. Telkens om de paar seconde keek hij naar mij, doormiddel van een spiegel. Hij hield me in de gaten.

Ik herkende dit deel van de weg waar we nu reden. We waren er bijna. Hij parkeerde de auto voor zijn huis. Het huis waar ik maanden in gewoont had samen met hem. Hij klikte zijn gordel los en draaide zich een kwartslag. “Luister,” begon hij. Ik keek hem met rode ogen aan. “We stappen nu zo normaal mogelijk uit. We lopen rustig aan naar binnen toe. Ik wil namelijk niet dat deze buurt iets merkt.” Hij stapte uit, liep om de auto heen en maakte mijn deur open. Hij pakte mijn pols weer vast. Rustig zette ik mijn voeten op de stenen neer. We liepen richting de voordeur. Voor mijn gevoel beknelde hij mijn pols af. Zo normaal mogelijk probeerde hij de voordeur open te doen. Toen dit was gelukt liepen we naar binnen toe. Hij deed de deur weer op slot toen hij mij had losgelaten. Ik stapte naar achteren, tot dat ik tegen de muur aan stond. Hij grijnsde verschrikkelijk eng naar me.

Ik moet nog veel gaan schrijven volgende week. Ik kan namelijk volgende week vrijdagavond t/m zondag niet schrijven doordat ik op kamp ga. Maar ik heb geregeld dat Hazza voor mij de hoofdstukjes activeert.