37th.

Hailey Kush.

Uiteindelijk ga ik voor een simpele, maar sierlijk beschreven brief. De envelop is spierwit, dus ik neem aan dat deze nog vrij recent is. Voorzichtig maak ik hem open, en laat mijn vingers over de brief glijden. Ergens naast me leg ik de envelop neer, en draai me daarna weer recht. Met beide handen pak ik de brief vast, en kijk naar het handschrift. Het kwam me niet direct voor. Snel kijk ik onderaan de bladzijde, en zie de naam “Justin” staan. Voor mij een onbekende. Snel check ik nogmaals de envelop, maar zie toch echt mijn naam er op staan. Opnieuw richt ik me op de brief, en begin nauwkeurig te lezen.

“ Aller, aller, aller liefste Hailey.
Het feit dat jij mij misschien vergeten bent, maakt voor mij niks uit. Mijn gevoel zegt me niet op te geven, terwijl mijn hart dat allang heeft gedaan. Ik had je zoveel liefde willen geven, mijn armen om je heen willen slaan en je lippen op de mijne hebben, elke avond voor het slapen gaan. Maar helaas is het anders gelopen. Jij herkende me niet meer, wilde me misschien niet meer kennen, en hebt me nu verdrongen. Ik begrijp het volledig als je niet antwoord op deze brief, net zoals op alle vorige brieven, maar onthoud dat ik met heel mijn hart van je houd. Iedereen zegt me hier dat ik gek ben, geen verstand heb, moet stoppen met schrijven. Niemand hier heeft vertrouwen in het feit dat jij ooit een brief terug zou schrijven. Een simpele brief, met simpele woorden zou al genoeg zijn. Maar wie schrijft er ook een brief aan iemand die je niet kent?
Elke keer twijfel ik of mijn brieven wel aankomen, of je ze nog wel leest. Of je de moeite nog doet om ze te openen, aangezien ik elke keer hetzelfde vertel, over hoeveel ik je mis en van je houd. Ryan en Chaz, mijn beste vrienden, die hebben je niet meer gezien, niet meer door de winkelstraat zien lopen waar wij elkaar ontmoette. Ik wou dat ze me belde met goed nieuws, dat je nog elke dag met diezelfde glimlach rondloopt als toen je die prachtige paarse schoenen zag. Toen je nog vol liefde kon staren naar die paar gympen, maar ze niet kon betalen.
Met heel mijn hart zeg ik al honderd keer te stoppen met brieven schrijven aan je, aangezien ik geen zekerheid heb of ze nuttig zijn, maar ze me ondertussen al honderden, of duizenden tranen hebben opgeleverd. Het doet me pijn aan iemand herinnert te worden die mij waarschijnlijk allang is vergeten. Tranen laten om iemand die het niet weet, iemand die er geen besef van heeft. Je moet weten Hailey, elke dag staar ik naar de keukentafel, wachtend op een brief meegenomen van huis. Elke dag hoop ik op een brief van jou daartussen, en die hoop zal ik blijven houden, tot je me verbied nog meer brieven te schrijven, tot je me verbied van je te houden. Maar je moet weten dat ik me nooit aan die laatste belofte kan houden Hails, je hebt mijn hart, en ik wil hem niet terug. Nu niet, nooit niet. Het enige wat ik wil, is dat je gelukkig bent. Voor altijd, met of zonder mij. Ergens hoop ik je te zien, een glimp van je op te vangen, ooit.
Ik mis je Hailey, come home to me. I’ll always love you xo Justin. “