36th.

Hailey Kush.

Ongeduldig zit ik aan de eettafel, bijna mijn moeder de kamer uit te duwen. Met mijn blik dan. Ik wil echt dat ze het huis maar even uit gaat, gewoon een klein halfuur, dat zou meer dan genoeg zijn om ook maar iets te lezen van die brieven achter mijn bed. Maar nee, mijn moeder zat nog rustig haar kopje koffie op te drinken. Met alle rust, en een krant tussen haar vingers. ‘Mag ik vanavond een vriendin uitnodigen?’, vraag ik maar om haar wakker te laten worden uit haar trans, op hoop dat het sneller gaat. ‘Wie wil je uitnodigen?’, glimlacht ze en neemt een grote slok van haar kopje waarna ze hem neerzet op tafel en me vragend aankijkt. ‘Ik dacht aan Noëlle?’, vraag ik lief een kijk haar smekend aan. Ik miste haar echt, ik belde haar normaal elke dag. ‘Ik… ik zal haar eerst wel even bellen, maar eerst boodschappen doen, oké?’. Instemmend knik ik naar haar, en zie hoe ze opstaat. ‘Nou, ik ga maar eens, blijf je hier of ga je wat slapen?’. ‘Ik ga proberen te slapen’, antwoord ik zo rustig en normaal mogelijk waarna ik opsta en naar bovenloop. ‘Dag lieverd!’. ‘Dag mam!’, roep ik ergens halverwege de trap terug, en loop mijn kamer in. Snel ga ik klaar staan bij mijn bed, en net als ik de deur hoor dichtvallen, begin ik met al mijn kracht mijn bed aan de kant te duwen. Op zulke momenten kom ik er altijd achter dat ik misschien wel iets vaker naar de sportschool mag. Als de gleuf tussen mijn bed en de muur groot genoeg is kruip ik ertussen, en graai in het gat naar de brieven die er zouden liggen. Met wat stof aan mijn handen, en de brieven ertussen geklemd haal ik mijn handen er weer uit, en laat mijn bed zo staan, zou makkelijker zijn om zo terug te zetten. Snel plof ik neer op bed, en leg de verschillende kaarten en brieven voor me neer. Mijn glimlach wordt groter bij het zien van een mooie roze envelop. Voorzichtig ruik ik aan het papier nadat ik het stof eraf geblazen heb. Een heerlijke parfum komt mijn neus binnen, en dringt goed tot me door. Deze brief moest zeker weten van mijn tante zijn, geen twijfel mogelijk. Snel open ik de envelop en begin nieuwsgierig te lezen. Mijn ogen glijden over de regels die ze sierlijk op het blad heeft neergezet, maar de inhoud verteld me anders. Een beetje angstig houd ik het papier vast, en blijf haken bij de derde regel van haar verhaal. “Ik ben blij dat je het overleeft hebt kleine meid, je bent sterk”. Wat had ik overleefd? Ik was nooit in gevaar geweest, hoe konden deze mensen dat zomaar denken. Wat vreemd leg ik de brief naast me neer, en laat mijn blik op de rest van de brieven vallen. Mijn handen glijden tussen de enveloppen door, op zoek naar een volgende brief die mijn gedachten zou verwarren.

---
Ik heb geen idee hoeveel hoofdstukken dit verhaal gaat bevatten, maar het zal zeker nog lang niet stoppen! Ik heb nog heeel veel ideeën (: