5.2

‘…. bestaat niet, het is eigenlijk een vloek die rust op Klaus zelf. Klaus is half weerwolf en half vampier. Het ritueel gaat ervoor zorgen dat zijn weerwolf zijde opgeroepen wordt.’ Naar zijn stem luisteren werd met de minuut ondragelijker. Kippenvel stond over mijn gehele lijf.
‘Dus er is geen vloek van de zon en de maan? Hoe kan Klaus dan gedood worden.’ Stefan begreep er blijkbaar even weinig van als ik. Ik had altijd al geweten dat er iets niet juist was aan die rare gast.
‘ Klaus kan alleen vermoord worden op het moment dat hij aan het transformeren is, alleen een heks kan hem doden.’
‘Bonnie… ‘
‘ Bonnie is sterk genoeg ze overleeft het wel.’ Elijah was zeker van zijn stuk, maar ik was niet zo zeker van hem. Stefan was dat blijkbaar ook niet: ‘ Ik haatte Damon meer dan wat dan ook. Ik heb verscheidene keren de kans gekregen om hem te vermoorden, maar nooit had ik de moed, nooit was ik sterk genoeg… ‘
‘ Klaus heeft mijn familie vermoord, dat vergeef ik hem niet.’
‘ Ik hoop het. Ik denk dat we Bonnie maar eens moeten gaan inlichten.’
Ze kwamen naar hier, ik moest weg. Ik moest hier weg, de kans was groot dat Elijah me herkende. Onze ‘hypnose’ werkte niet zo goed op andere Originals. Ik moest een oplossing zoeken. Elijah zou Klaus niet vermoorden, Klaus zou Elijah weer inpakken met een of andere loze belofte, om hem dan uiteindelijk te vermoorden. De voetstappen in de aanliggende kamer kwamen steeds dichterbij. Toen bedacht ik me ineens iets. Er was een oplossing, ze zou me moeten helpen, ze stond bij me in het krijt. Ik moest gewoon zo snel mogelijk weg zien te raken. Mijn tas had ik nu niet meer nodig aangezien Klaus geen schade zou ondervinden van scherpe voorwerpen. Het zou nutteloos zijn om het mee te sleuren.
Ik keek nog een laatste keer in Damons ogen voor hij zich omdraaide naar de opengaande deur. Iedereen Draaide zich om, dit was mijn kans. Net op het moment dat Elijah zijn eerste stap in de kamer zette, spurtte ik weg. Als snel bevond ik me in de bossen. Ik stopte even om te bedenken wat ik nu ging doen, ik ademde diep in en liep in volle vaart naar het oosten. Opweg naar dat kleine oude huisje dat zich midden in de bossen van Clay. Het was ver maar binnen een klein halfuurtje zou ik er al zijn.
“Alles komt goed” Ik bleef het herhalen, wachtend op het moment dat ik het ook daadwerkelijk ging geloven.