002.

Samantha Tremblay

'Seriously, je loopt al de hele dag te pingen. Waar is je leven gebleven? Ik bedoel je sociale leven, niet je ping-leven.' Verbaasd keek ik op van mijn Blackberry en dat gebeurde niet vaak. Misschien had ik het licht toch wel gezien, na die miljoenen kilometers in die lange tunnel. Geintje. Ik zou nooit van mijn Blackberry verslaving afkomen, dat wist ik miljoen procent zeker. Dit keer geen geintje. Ik was gewoon veel te populair op ping. Iedereen smeekte me om terug te pingen en ja, ik had sociaal kind kon mijn trouwe fans niet in de kou laten staan. Ik grinnike in mijn hoofd. Ik kreeg van iedereen berichtjes zoals;

#' wie ben jij?
#' who are you?
#' wie bist du?
#' Qui êtes-vous
#' kto si?

Ik had gewoon fans uit de hele wereld. Hoe vet was dat? Ze kwamen uit, Japan, Duitsland, Engeland, Dublin en weet ik het allemaal. Dat was toch vet? Nog eventjes en ik zou bekend staan als het ping-meisje-die-iedereen-zomaar-voor-de-lol-toevoegt. Misschien kwam ik zelfs bij Oprah of Dr. Phill. Ze dachten dan zeker dat ik allemaal geestelijk gehandicapt was en dat was ik zeker niet. Ik was niet meer dan prettig gestoord. Of in ieder geval, dat vond ik zelf. 'Sam, nog even en ik gooi die blackberry van je uit het raam dikke malloot die je rondloopt.' Een wenkbrauw van mij schoot om hoog. 'Waar slaat dat nou weer op?' vroeg ik aan haar. Verbaasd keek ze me aan, 'wow Sam, je kan dus nog praten?' Ik deed een vaag dansje en lachend keek Chris me aan. Eigenlijk heet ze Christina, maar sinds Christina Aguilera niet meer zo in was, noemde ze zichzelf liever Chris. Het sloeg werkelijk waar nergens op, maar goed.. Ik, als beste vriendin, accepteerde haar grootste verandering in haar leven. Ik zou haar altijd trouw blijven. Trouwens, Christina is helemaal niet zo suf, al zeg ik het zelf. Ik gewoon een Christina Aguilera die-hard fan. Geintje. Nee even serieus, dat was een geintje. Een heel serieus geintje. Je vraagt je zeker af, knalt je hoofd niet bijna uit elkaar met alle ellende die in je hoofd spookt? Het antwoord is nee. Als het stil in mijn hoofd is, is er iets heel goed fout. Ik moest zelfs lachen op de begravenis van mijn oma. Ja sorry, maar dan had mijn opa, mijn oma maar niet van die debiele kleding aan moeten trekken. Ook was mijn oma's haar ontploft. Het zag er gewoon echt niet uit. Sorry oma, ik houd van je. De bel ging en ik zuchtte luid. De pauze was voorbij, helaas. Pauze was het leukste schoolvak in de wereld. Snap je natuurlijk wel. Sjokkend en zuchtend liep ik naar het lokaal, denkend welk avontuur ik dit lesuur weer ging beleven.