~ The New Barber~

Met een zelfzekere glimlach stond een man in het raam van zijn zolderkamer. Na een paar dagen werken had hij deze kamer om kunnen toveren tot kapperszaak, al was het dat vroeger ook al geweest. Het had hem wel aardig wat moed gekost om alles op een rijtje te zetten. Zijn herinneringen van vroeger, aan deze plek, ze waren gewoon te gruwelijk.
Anton stond voor de gebarsten spiegel, hij had nooit zin gehad om die spiegel te vervangen. Het was een mooi aanbeeld voor de oude sfeer in deze zaak. Hij pakte zijn hoed af en ging met zijn hand door zijn zwarte warrige haar. De mensen die hier vijftien jaar geleden hadden gewoond zouden hem hebben herkend als ze hem zagen. Ondanks dat hij zijn naam had veranderd in Anton, zou hij altijd onder de naam Toby bekend blijven staan. Moordenaar van de vorige eigenaar van deze zaak, Sweeney Todd. Hij zuchtte zachtjes en zetten zijn oude hoed. Niemand had hem tot nu toe herkend, dus dat was al goed genoeg. En nu met de opening van zijn eigen kapperszaak, moest hij extra voorzichtig zijn.
Hij keek op toen het belletje achter hem rinkelde. Zijn eerste klant, geweldig. Hij glimlachte vriendelijk en draaide zich om naar zijn klant. Een welgestelde mijnheer, chic gekleed, met wandelstok en al. Een geslaagde klant dus. “Goededag mijnheer,” zei hij vriendelijk en keek de mijnheer recht aan. Hij leek wat nerveus te zijn, zoals vele mensen hier in dit gedeelte van het gebouw. De moorden die Sweeney Todd had begaan waren officieel bekend geworden, nadat hij was vermoord. “Wat kan ik voor u doen?” Domme vraag, ze kwamen voor een scheerbeurt, vrij logisch eigenlijk. Al kon hij ze natuurlijk ook gewoon een hoofdmassage of knipbeurt geven, maar nee hoor, ook deze mijnheer kwam voor een scheerbeurt.
“Een scheerbeurt en een beetje vlug, ik heb haast,” Anton snoof, hij haatte van dit soort mensen. Die dacht altijd dat het scheren zo'n gemakkelijke zaak was, maar dat was het zeker niet. Hij zuchtte zachtjes en gebaarde naar zijn klant om plaats te nemen in de stoel.
Langzaamaan gleed de scherpe kant van het mes over de huid van zijn klant. Telkens ging hij met het mes langs de cape die hij de man had omgedaan. Anton vroeg zich ondertussen af hoe de vorige bewoner van dit gebouw, Sweeney Todd, er ooit bij had kunnen komen om bij zijn klanten de keel door te snijden. “Auw,” de schreeuw deed hem opkijken. Een klein druppeltje bloed viel van het mes op de grond. Hij keek naar de grond, versuft, verbaast. Hoe kon dit gebeuren? Het was hem nog nooit gebeurd. Anton schudde zijn hoofd zachtjes en ging gewoon verder alsof er iets gebeurd was.
Hij ontving het geld, stopte het weg in een rood leren zakje en liet zijn klant uit. Daarna zakte hij in zijn kappersstoel en wreef in zijn ogen. Wat was dat net? Hij had nog nooit iemand gesneden... Dit was gewoon vreemd. Anton stond op, liep naar de deur en deed deze op slot. Voor vandaag was hij gesloten, dit was hem even te veel geworden. Hij zakte terug in de stoel en viel snel daarna in slaap.