Koud

Koud. Koud is de lucht, die als een magneet om mij heen blijft hangen. Koud zijn de schoenen, die om mijn voeten zitten. Koud is het leven, omdat ik verder moet zonder jou. Koud is mijn hart, omdat jij er niet meer bent.
Koud, kouder, koudst. Veroorzaakt rillingen op mijn rug. Maakt dat mijn armen kippenvel krijgen, en dat de haartjes overeind gaan staan. Het is als ijs. Door de kou kun je er aan vastgeplakt blijven zodat de kou jou omringt en niet meer loslaat. Het enige verschil is dat ijs kan smelten en weer warm kan worden. De lucht om mij heen kan dit niet, de schoenen aan mijn voeten en het leven zonder jou zijn hier ook niet toe in staat. En allerminst kan mijn hart het. Een klein vlammetje of een grote steekvlam, het maakt niet uit. Het blijft koud. Kil. Maar vooral koud.
Zo is het leven zeggen sommigen. Zo ben jij, zeggen anderen. Zo is de wereld zonder jou, zeg ik. Anderen kunnen het niet begrijpen en kunnen het niet voelen. De kou die van binnen zit. Diep van binnen in mijn hart. De kou die er voor zorgt dat ik nooit meer warm kan worden, nooit meer iets tastbaars heb en nooit meer genot zal voelen. De warmte die door je lichaam stroomt als er iets gelukkigs is gebeurd. Die warmte is vervangen door kou. Dat geluk is vervangen door ongeluk. In plaats van de warme warmte die zich door je lichaam spreiden kan als teken van geluk, stroomt er door mijn lichaam een vlaag van ijs van ongeluk. Een vlaag ijs die alles in de omgeving doet bevriezen, maar net niet koud genoeg is om alles stop te doen zetten. Een tinteling vol koude prikjes, als ijzeren speldenknopjes op je huid, verspreid zich mee. Het prikt alles waar het langs komt alsof het wraak wil nemen, samen met de kou.
Steeds komt hij terug. De vlaag met ijs, door het binnenste van mijn lichaam, gepaard met de ijskoude speldenprikjes. Die altijd net te zwak zijn om mijn lichaam zich te laten overgeven. Dat is waar ik op wacht, de ijsvlaag die koud genoeg is, de prikjes die scherp genoeg zijn, zodat het mijn lichaam doet stoppen. Zodat ik nooit meer kou hoef te voelen. En voor een keer nog een warm gevoel door me stroomt. Een warme vlaag vol warmte door mijn bloed, door mijn aders richting mijn hart. Een laatste warme vlaag van geluk, voor de kou ook mijn lichaam beheerst.