Deuxième Partie

Die avond hield Amélie zich afzijdig bij de spellen en de gesprekken in de kamers van de koning. Als een bijna onzichtbare schaduw gleed ze tussen de aanwezigen door en hoopte dat niemand haar zou opmerken. Vooral de koning niet. Spijtig genoeg was dit ijdele hoop. Ze wilde net naar haar eigen vertrekken gaan, toen een zachte stem de hovelingen tot stilte maande.
"Madames, messieurs, zoals u allen wellicht gemerkt hebt, is er een nieuwe bewoonster gearriveerd vanmiddag. Zij zal ons zodadelijk amuseren met een lied." kondigde de koning glimlachend aan.
De jonge gravin deed een wanhopige poging om nog weg te glippen, maar ze was te laat. Alle blikken in de kamer waren al op haar gericht. Even haalde ze diep adem, waarna ze zich met een trots geheven hoofd naar het gezelschap keerde. Een stilte viel. Iedereen wachtte gespannen af. Het was duidelijk dat de koning dit ter plekke verzonnen had, maar de koning van Frankrijk kon je niets weigeren.
"Uiteraar,majesté." mompelde Amélie met een kleine révérence.
Langzaam begaf ze zich naar het klavecimbel en nam plaats op het stoeltje. Haar vingers leken over de toetsen te zweven terwijl ze een dromerige melodie speelde, gecomponeerd door haar gouvernante. Haar stem dwaalde door de kamer en deed alle gesprekken verstommen. Ze klonk zo zuiver, met een zachte hese ondertoon maar toch helder. Enkele dames voelden zelfs een rilling over hun huid lopen terwijl ze luisterden.
Het lied eindigde in een langgerekte lage noot. Even leek er niet te gebeuren, tot iedereen opstond en enthousiast begon te applaudisseren. Amélie maakte een révérence naar haar publiek en nam glimlachend de lof in ontvangst. Net toen ze zich eindelijk naar haar vertrekken wou begeven, stapte de koning op haar toe.
"Je moeder had gelijk, u hebt werkelijk een engelenstem, comtesse." sprak hij bewonderend.
"Merci beaucoup, majesté." fluisterde ze zacht. "Maar ik wil me nu excuseren. De reis heeft me uitgeput en ik zou graag gebruik maken van een goede nachtrust."
"Uiteraard, comtesse. Au revoir."
"Au revoir, majesté."
Na nog een laatste révérence, vluchtte ze de vertrekken uit. Ze verlangde naar de rust en de warmte van haar met goud bekleedde hemelbed. Gisèle hielp haar in haar nachthemd en doofde de kaarsen. En zo viel ze in slaap tijdens haar eerste nacht in het paleis van Versailles.