~19~

Ik zat met een glimlach op mijn gezicht naar het bord te staren. Edward was al een week weg maar zou vanavond terug komen, gelukkig. Wiskunde was net begonnen en de leerlingen stroomden het lokaal binnen. Bella liep achter Jessica het lokaal in. Ik zuchtte. Meestal zat Alice naast me, maar ze was vandaag gaan jagen. Ik had geen zin dus ging ik maar naar school. Jessica nam plaats op haar vaste plek maar Bella ging niet naast haar zitten. Ze liep door naar mij en ging naast me zitten. Ze keek me aan. ‘Hoi, ik ben Bella’ zei ze. Ik keek haar aan. ‘Monifa Cullen’ mompelde ik. Nog steeds was ik niet blij met mijn achternaam, maar ik moest er maar aan wennen. Ze knikte en keek naar het bord. Toen de leraar klaar was met zijn uitleg moesten we een paar opdrachten maken. Maar in plaats van de opdrachten te maken richtte Bella zich op mij. ‘Heb jij iets met Edward?’ vroeg ze zacht. Ik grinnikte en schudde mijn hoofd. Dat werd zo vaak aan Edward en mij gevraagd. We zaten altijd bij elkaar en hadden ook veel plezier samen. Daarom dachten de mensen hier dat we iets hadden. Ze knikte. ‘Waar is hij?’ vroeg ze na een tijdje. ‘Hij is even weg om privé zaken’ mompelde ik naar haar. Ze knikte. Ik wist gewoon dat ze nog meer wou vragen, maar de bel ging. Saved by the bell, dacht ik. Gelukkig was Wiskunde mijn laatste les, dan kon ze me ook verder niet meer storen met haar vragen. Ik liep naar buiten en stapte in mijn zwarte Infiniti G35. Ik reed zo snel als ik kon weg, Edward zou zo wel komen. Alice zei dat hij rond vijf uur zou komen, het is nu vier uur. Ik reed het bospad op en reed mijn auto in de garage. Geen zin om te lopen had flitste ik naar de woonkamer. Zoals verwacht was er nog niemand. Ik zuchtte en ging op de bank zitten. Ik frunnikte aan mijn ketting. Ik had net zoals Rosalie een ketting met ons clanjuweel, maar mijn ketting zat dichter bij mijn nek, die van Rosalie was lager. Maar aangezien ik erg van de van de jaren 50 hield, vooral door de kleding en strikken die ik altijd in mijn haar had, had Alice ook in een zwart strikje een hanger gedaan. Deze droeg ik altijd bij jurken en zwarte kleding. En dan moet je je voorstellen dat ik vroeger een hekel had aan alle meisjeachtige dingen, maar er sinds Alice erg van hield. Jammer genoeg was het deze tijd meer spijkerbroeken en topjes, dus droeg ik niet zo vaak meer jurken, alleen op feesten, die we niet zo vaal hadden. Diep in mijn gedachten had ik niet eens door dat er al iemand was binnen gekomen. ‘Je moet niet zovee denken’ hoorde ik Edward zeggen. Ik keek op en een glimlach sierde mijn gezicht. Ik sprong op en omhelsde hem. ‘Je mag nooit meer zo lang weg’ mompelde ik. Hij lachte. ‘Ik beloof niets’ grapte hij. ‘Hoe gaat het?’ vroeg ik toen ik hem losliet. ‘Goed’ zei hij. ‘Bella vroeg naar jou vandaag’ mompelde ik. Hij knikte. ‘Ik zei dat je weg was voor privé zaken’ ‘Dat was ik ook’ lachte hij. Ik lachte mee. ‘Ik heb je gemist weetje’ zei ik. ‘Weet ik’ zei hij. Ik grinnikte. ‘De rest komt zo waarschijnlijk’ mompelde ik. Hij knikte en ging op de bank zitten. ‘Waar ben je geweest?’ vroeg ik. ‘Denali’ zei hij. Ik knikte en ging naast hem zitten. Na een paar minuten kwam Alice blij de woonkamer in rennen. ‘Edward!’ riep ze vrolijk. Ik lachte. Dat kind is veels te vrolijk.