49°

Onderweg pakte hij mijn hand weer. Ik glimlachte weer naar hem. ‘Weet jij waarom Alec en Jane altijd ruzie hebben om de kleinste dingen?’ vroeg Santiago. Ik haalde mijn schouders op. ‘Familietrekje?’ grapte ik. Hij lachte zacht. Ik zag aan zijn gezicht dat hij zenuwachtig was, maar waarom wist ik niet. ‘Ben je niet bang dat Alec je straf geeft of zoiets omdat je met mij bent?’ vroeg hij zacht. Ik schudde mijn hoofd. ‘Waarom zou hij, ten eerste ben ik gelukkig, en ten tweede hij is er nooit voor me geweest dus heeft hij het recht niet om mij straf te geven’ vertelde ik. Hij knikte begrijpend. ‘Waarom ben je eigenlijk naar Volterra gekomen? Ik bedoel, ik ben er blij mee, maar ik dacht dat je net zoals de Cullens deze plek haatte’ vroeg hij. ‘In Londen had ik zeg maar een dochter, het was mijn adoptiezusje, maar ze was een korte tijd mijn dochter. Haar moeder was overleden en haar broer had even tijd nodig. Maar uiteindelijk wou hij haar terug, dus was ik alleen. De Cullens waren er wel, maar ik mistte het gevoel van echt familie. En Alec gaf mij dat meer nadat hij op bezoek was geweest. Hij had me gevraagd mee te komen, maar toen had ik mijn dochter nog en zat ik nog op school, maar uiteindelijk besloot ik toch om te komen, want ik kon ook altijd nog bij de Cullens blijven’ vertelde ik. Hij knikte begrijpend. ‘Dan ben ik heel blij dat je ben gekomen’ zei hij met een grote glimlach. Ik knikte. ‘Ik ook’ zei ik. Ondertussen waren we al bij de poort van Volterra aangekomen. ‘Wat had je eigenlijk laatst aan die Sabina gevraagd?’ vroeg ik. Weer keek hij me zenuwachtig aan. ‘Niets bijzonders’ mompelde hij. Ik liet het er maar bij en knikte. ‘Hael?’ vroeg hij. ‘Ja?’ zei ik. Hij keek me aan en haalde iets uit zijn zak. ‘Ik wil je iets vragen’