~084~

Mary Brooks

Mijn herstel gaat sneller dan verwacht en zaterdag loop ik, onder voorwaarde dat ik rustig aan doe, de Ziekenzaal uit. Zowel Anne als Jennifer zijn me niet op komen zoeken in de Ziekenzaal en dat zit me dwars. Ik weet het, ik heb gelogen, het is mijn eigen schuld.
Ik loop eerst even naar de leerlingenkamer om me op te frissen en om te kleden. Als ik op de klok kijk, zie ik dat ik nog op tijd ben voor het ontbijt. Fred heb ik weggestuurd om de lessen bij te wonen en normale nachtrust te krijgen. Hij weet dus nog niet eens dat ik al uit de Ziekenzaal ben.
Als ik in de Grote Zaal aan de tafel van Griffoendor plof, zie ik hoe leerlingen uit alle afdelingen druk beginnen te praten, sommige wijzen zelfs in mijn richting. Fred is echter zo druk bezig met zijn ontbijt, dat hij niet eens merkt dat ik naast hem zit.
‘Goedemorgen.’ Zeg ik opgewekt en pak een broodje.
‘Morgen.’ Mompelt hij.
Dan kijkt hij me met grote ogen aan. ‘Mary! Sinds wanneer ben jij uit de Ziekenzaal.’
‘Net pas, maar ik moet wel rustig aandoen.’
Nerveus kijk ik de Grote Zaal door, waar mensen nog steeds over mij aan het praten zijn. Ik zie het aan de, zogenaamd onopvallende, blikken die ze me steeds toewerpen, voordat ze weer verder praten.
‘Negeer ze.’ Zegt Fred en knijpt even in mijn hand.
Ik knik en kijk weer naar mijn broodje, waar ik nu absoluut geen zin meer in heb.
‘Kom.’ Zegt Fred, hij staat op en pakt mijn hand vast. Samen lopen we de Grote Zaal uit.
‘Weet jij waarom Anne en Jennifer niet gekomen zijn?’ Fluister ik met mijn blik op de grond gericht.
Ik wil niet huilen.
Hij zucht. ‘Jennifer… is ervan overtuigd dat je… je vader geholpen hebt met…’
‘En Anne?’
‘Ze komt nog wel met je praten. Ze gelooft niet dat jij je vader in de leerlingenkamer zou laten, maar ze wil Jennifer niet kwijt.’
Ik knikte, dat begreep ik. Anne was aan het begin van het jaar al een goede vriendin kwijtgeraakt, nu ik misschien ook zou verdwijnen, wou ze geen risico’s nemen met Jennifer. Maar Jennifer? Gelooft ze zomaar dat ik er iets mee te maken heb? Oké, het is verdacht. Maar dan zou ze nog steeds eerst naar mij toe moeten komen. Ik zucht en Fred stopt met lopen.
‘Kom op, je hebt George en mij nog. Anne zal je geloven en Jennifer trekt vast wel weer bij.’ Hij trekt me in zijn armen.
In de leerlingenkamer valt het stil als ik binnenkom. Na een tijdje beginnen een paar mensen enthousiast te fluisteren en ik hoor een paar keer de naam Zwarts vallen. Ik zucht weer en Fred knijp even in mijn hand.
‘Ga met Anne praten. Ik zie je vanavond, in de Waarzeggerij toren.’ Fluistert hij naar me en drukt een kus op mijn mond voordat hij me de trap opstuurt.


Morgen kan ik niet schrijven, ik heb het heel druk met school. Ik voel me echt belabberd. Reacties? Make me happy?