~18~

*Tijdsprong naar 2008*

‘Edward! Ga niet weg! Laat me niet achter! Je red het wel!’ schreeuwde ik naar Edward. Er was een nieuw meisje op school, Isabella Swan, de dochter van Chief Swan. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik..ik kan het niet’ zei hij. Ik had hem nog nooit zo gezien, zo zwak. ‘Edward...Nee, alsjeblieft! Je bent mijn beste vriend!’ zei ik en ik voelde een snik opkomen. Hij omhelsde me en drukte een kus op mijn haar. ‘Ik kom terug’ fluisterde hij in mijn oor. Hij rende weg. Ik rende meteen achter hem aan. ‘Monifa! Blijf hier in Forks’ riep hij naar me. Ik rende zo hard als ik kwam en stond naast hem. ‘Ik ga met je mee!’ zei ik. Hij stopte ons. ‘Blijf hier, ik kom terug’ zei hij. Ik keek hem aan. Ik kon niet zonder hem, hij was mijn beste vriend. ‘Dat weet ik, ik kom terug, ik laat je niet alleen’ zei hij. Ik zuchtte en knikte. Hij rende meteen weer weg. Ik keek hem na, maar hij was al snel weg. Ik rende terug naar het huis en ging op de bank zitten. Ik trok mijn knieën op en staarde voor me uit. Esmé kwam binnen en keek me aan. ‘Wat is er?’ vroeg ze. Had hij Esmé niet eens gedag gezegd?! ‘Hij is weg’ fluisterde ik. ‘Wie is weg?’ vroeg ze. Ik keek haar aan. ‘Edward’ zei ik. Haar ogen werden groot en ze rende naar buiten. Ik kon natuurlijk altijd nog naar Edward toe flitsen, maar misschien heeft hij zijn privacy wel erg nodig. Na een uurtje was iedereen thuis. Zo te zien had ik er het moeilijkste mee. Ik keek Alice aan. ‘Komt hij terug?’ vroeg ik. ‘ik weet het niet, hij veranderd zijn beslissingen steeds’ zei ze. Ik zuchtte. Ik haatte die Isabella nu al, zij heeft Edward weggejaagd. Mijn keel brandde en mijn ogen waren zwart, maar ik wilde niet jagen, ik wilde alleen maar dat Edward terug kwam. Maar Alice kan je niet tegenhouden, dus binnen een paar tellen was ik al weer in de bossen, op jacht naar een poema. ‘Je kent Edward, hij komt wel terug, ook al heeft hij nog niets beslist’ stelde Alice mij gerust. ‘Als die Isabella hier nooit was geweest dan was er niets gebeurd’ gromde ik. ‘Bella, ze heet Bella, en Edward is niet alleen gevlucht voor haar bloed, ook voor zijn toekomst’ zei Alice. Mijn gezicht betrok nog meer. ‘Zijn toekomst?’ vroeg ik. Ze knikte blij. ‘Hij zal niet meer alleen zijn’ zei ze vrolijk. Word die Bella zijn vriendin, een méns? Dan ben ik als enige alleen. Dan heeft hij geen aandacht meer voor mij, alleen voor háár. Ik gromde tegen mezelf, dit kon mij zo verschrikkelijk boos maken, en ik was al snel boos en vooral snel verdrietig!