016

Ik liep achter Justin aan. De man die de deur opende, liep langs hem. Een aantal keren betrapte ik Justin erop dat hij om keek. Waarom? Ik glimlachte steeds zachtjes terug. Een eindje verderop zag ik een man staan. De man die me had aangesproken om hiermee deel te nemen. Scooter noemde Justin hem. Gekke naam vond ik zelf. Hij wenkte me om mee te komen. Ik knikte zonder echt na te denken over de vraag. Ik liep naar hem toe. Hij wenkte me nu mee naar een kamer. Daar aangekomen ging hij zitten op een tafel.

“Hoe was het?” zei hij met een lach op zijn gezicht. Hij keek niet zo eng, als dat hij een tijd geleden leek. “Goed.” Mompelde ik. “Mooi zo.” Hij glimlachte oprecht. Ik zag hem nadenken. Zijn gezicht ging serieus staan en keek me toen serieus aan. “En weet je het?” vroeg hij. Natuurlijk wist ik meteen waar hij het over had. Ik zou dom zijn als ik het niet wist. Ik schudde mijn hoofd. Hij bleef naar mij staren. “Heb je echt geen een idee?” alweer schudde ik mijn hoofd, en zuchtte.

“Ik weet het misschien.” Opeens stond Justin in de deuropening. Scooter keek naar hem en richtte daarna zijn blik weer op mij. “Heb je het hem verteld?” snauwde zijn stem. Ik antwoordde niet. Ik was bang door zijn toon. “Ja, ze heeft het mij verteld. Maar daar gaat het niet om. Het gaat erom dat we weten wat we met elkaar gemeen hebben.” Verdedigde Justin me. Ik keek hem dankbaar aan.

Justin leek even te twijfelen. “We hebben gemeen dat we beide vaak fake glimlachen.” Ik keek hem aan. Zou dit waar zijn? Zou dit het gene zijn wat we gemeen hadden? Scooter zuchtte, en knikte toen. Er ontstond een glimlach op Justin’ gezicht. “Alleen zij moest het zeggen.” De leek eventjes van Justin’ gezicht verdwenen te zijn, toen Scooter dat vertelde. “Maar…” Scooter begon te lachen. “Als zij het nu zegt is het goed.” Justin keek me aan. “Zeg het maar.” Ik glimlachte. “We glimlachen beide fake.” De man knikte.

Hij frommelde wat in zijn zakken en haalde er 4 briefjes van 500 dollar uit. Hij bood het me aan. Ik kon het niet weigeren en pakte het geld in ontvangst. “Kom Justin, we moeten gaan.” De man stond op. “Wat? Nu al?” werkte Justin tegen. “We gaan naar europa.” Scooter liep de deur uit.

“Nou dan.” Hij wist niet wat hij moest zeggen. Op een of andere manier was het schattig, alleen het veroorzaakte wel een ongemakkelijk stilte. “We zien elkaar heus nog wel.” Sprak hij in een zin, zonder te ademen. Ik grinnikte. Hij haalde iets uit zijn zakken. Niet veel daarna stak hij een witte envelop naar me uit. “Pak aan.” Bevoel hij me zowat. Ik weigerde eerst, maar na veel gezeur pakte ik toch de witte envelop vast. Hij sloeg zijn armen om me heen, en omhelsde me. Hij drukte een kus op mijn wang. “Doei.” Fluisterde hij in mijn oor. Hij liep weg samen met de donkere man die in de deuropening aan het wachten was. Hij keek nog een keer om en glimlachte. Mijn mondhoeken krulde nog voor een keer omhoog.

Verontwaard staarde ik naar de witte envolop. Ik scheurde het papier open. Ik keek verontwaard naar de 2 briefjes van 500 dollar. Ik had precies genoeg geld door dit geld. Maar kon ik dit geld wel aannemen?

Nu gaat het verhaal nog verder. En ik heb trouwens een nieuwe username.