Hoofdstuk 7

Een tijdje verder, Moesten ik en mijn broertje naar buiten. Mijn moeder vertelde dat ze even met mijn vader moest praten. Ik wist dat het al een tijdje niet goed ging maar toch ging er een shock door me heen en ik trok mijn broertje aan zijn arm mee naar buiten. Dit was mijn moeders zoveelste poging ik hoopte dat het goed ging maar diep van binnen wist ik het antwoord al. Ik liet me buiten op de trampoline rollen en genoot van het soezige zonnetje dat mijn gezicht streelde en dacht aan een tijd terug aan het gezicht dat ik nooit meer wilde zien. Aan de jonge die me misbruikt had. En ik slikte het brok in mijn keel weg. Ik voelde opeens een paar grote ploffen naast me op de trampoline en ik veerde omhoog. Op zulke momenten hoopte ik dat ik kon vliegen, zo vrij als een vogel weg van alle angst en verdriet. De honden likkten vrolijk mijn gezicht en zwaaide speels met hun pluizige staartje,mijn broertje sprong er ook bij en naar een kwartiertje buiten "Gespeeld" Te hebben was ik het kotsbeu en liep naar binnen. Mijn broertje en de honden dribbelde achter me aan. Toen we binnenkwamen zuchten papa en mama beide en mama zei 'Kom jongens ik ben nog niet klaar met praten ga anders maar in de woonkamer zitten.' mijn broertje en ik keken elkaar aan en draaide om met de honden en kat achter ons aan met hun vrolijke snoetjes. Ik zetten de tv aan en we keken even heel erg geboeid naar tekenfilms tot dat de kamerdeur open ging. Mama stond in de opening haar mooie vrolijke gezicht was weg, ze zag erg belabbert moe en verdrietig uit. En haar ogen stonden bang. We liepen achter haar aan tot dat mijn broertje me tegen hield om wat te zeggen. 'Ik denk dat ze gaan scheiden.' Zei met rustige stem waar golven angst en verdriet in zaten. Ik knikte van nee, maar hoopte toch dat mijn broertje gelijk had. Ik was al die ruzie's meer dan zat ik werd er misselijk van. Toen we de keuken ik kwamen zaten mijn vader en moeder tegen over elkaar mijn vader met woede en verdriet in zijn ogen wat hij niet probeerde te verbergen. 'Ga maar even zitten.' Zei mama. We deden wat ze vroeg en mijn broertje en ik schoven onze stoelen naar voren om te gaan zitten. En wachte om te horen te krijgen wat ons tegemoed zou komen.