47°

Na een uur te wachten kwam hij inderdaad de zaal uitlopen. ‘Hael? Ik wou toch naar jou komen?’ vroeg hij verbaasd. Ik knikte. ‘Mi sei mancato’ zei ik. Hij glimlachte en kwam naast me zitten. ‘Ik jou ook’ zei hij. Ik glimlachte ook. ‘Wat wil je doen?’ vroeg hij. Mijn maag verraadde het al. ‘Is hier ook ergens een koelkast?’ vroeg ik. Hij grinnikte, maar knikte. Hij pakte mijn hand en trok me van de bank af. Samen liepen we door het trappenhuis totdat hij bij een deur stopte. ‘La cottura inutili’ zei hij. Ik grinnikte en opende de deur. De keuken was gigantisch, zonde dat hij nooit gebruikt werd. Ik liep meteen naar de koelkast en opende die. Ik zuchtte meteen, er lag maar weinig voedsel in, en dan was het ook weer precies de dingen die ik niet lustte. Ik deed hem dicht. ‘Niet goed?’ vroeg Santiago. ‘Niet echt lekker voedsel’ mompelde ik. ‘Dan ga ik wel even jagen’ zuchtte ik. Hij knikte. ‘Ik laat Sabina wel wat eten voor je halen.’ Ik keek hem vragend aan. ‘Het mens bij de receptie’ zei hij. Ik knikte. ‘Waarom is hier eigenlijk een keuken?’ vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op. ‘Geen idee’ mompelde hij. Ik lachte. Ik tilde mezelf op het aanrecht en keek hem aan. ‘Ga je mee naar de bossen?’ vroeg ik. Ik zag dat hij twijfelde. ‘Ik moet even mijn mantel halen’ zei hij. Ik knikte en drukte een korte kus op zijn mond. Hij glimlachte en rende weg. Toen ik van het aanrecht afsprong was hij al terug met een grijs kleurige mantel. ‘Geen goede rang?’ grapte ik. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik heb ook geen gave’ zei hij. Verbaasd keek ik hem aan. ‘Ik ben sterker dan anderen’ zei hij. Ik knikte. ‘Maar waarom heb je dan niet dezelfde kleur mantel als Felix?’ vroeg ik. ‘Ik ben minder sterk dan Felix’ zei hij. Ik knikte en pakte zijn hand. Samen liepen we het trappenhuis in, totdat hij me optilde. ‘Ik ren sneller’ grapte hij. Ik zuchtte. ‘Ik kan ook hard rennen’ zei ik nep beledigd. Voor de buitendeur zette hij me op de grond. Hij pakte mijn hand en samen liepen we door de stad richting de poort. Santiago hield zijn hoofd steeds omlaag zodat niemand hem kon zien schitteren. Toen we bij de poort waren renden we naar het dichtstbijzijnde bos.