Première Partie

Zodra ze de open deuren doorwandelde,werd de pracht en praal van het paleis nog sterker. Enorme kristallen kroonluchters wierpen een lichtspel op de glanzend geboende houten vloer. Links van haar was de wand om de twee meter onderbroken door een plafondhoog raam. Rechts was de muur bedekt met glanzende spiegels. Met een schok besefte ze dat ze midden in de spiegelzaal van Versailles stond,de beroemdste ruimte van het paleis. Moeilijk slikte ze haar zenuwen in en wandelde verder. Steeds weer werd haar blik naar haar reflectie in de spiegels getrokken. De bordeauxrode jurk ruiste zacht achter haar aan,haar haren zaten strak bij elkaar gebonden in een ingewikkeld kapsel en om haar nek glimden de mooiste robijnen. Ze was zo gefascineerd door de perfectie van haar beeld,dat ze niet doorhad dat ze al voor de koning stond. Pas toen Gisèle,haar dienstmeisje en tevens beste vriendin,haar een zachte por gaf,besefte ze dat ze voor de machtigste man van Frankrijk stond. Met knikkende knieën maakte ze een révérence. Die begroette haar met een kort hoofdknikje. Zenuwachtig wachtte ze tot hij haar zou aanspreken. Immers,het behoorde tot de etiquette dat men zich enkel tot de koning mocht richten indien hij je persoonlijk aansprak. Uiteindelijk,na enkele gespannen minuten,weerklonk zijn zachte stem door de zaal.
"Bienvenue,comtesse. Is uw reis vlot verlopen?" vroeg hij met een minzame glimlach.
"Uitstekend,majesté. Hartelijk dank om me in uw schitterende paleis te laten verblijven." zei ze dankbaar,ookal had hij haar bijna gedwongen hier te komen wonen.
Hij knikte en keek haar even nadenkend aan.
"Volg me." zei hij plots,waarna hij de zaal uitwandelde.
Haastig beende ze achter hem aan,nieuwsgierig naar zijn plannen. Zodra ze zich tussen de andere hovelingen begaven,werd er gebogen van alle kanten. Enkele hofdames keken Amélie jaloers aan van achter hun waaier,waarna ze heftig begonnen te fluisteren tegen elkaar.
"U zult te maken krijgen met jaloezie en haat,madame. Zeker als ik bekendmaak dat u mijn aanstaande bent." sprak de koning snel.
Geschrokken bleef ze staan midden in de gang. Gelukkig waren er hier geen hovelingen,anders was er zeker geroddel gekomen.
"Majesté,wat bedoeld u!?" vroeg ze te onthutst om aan de etiquette te denken.
De koning keek haar met een twinkel in zijn ogen aan.
"Madame,u bent jong,mooi en rijk. Moeder en Mazarin zijn er zeker van dat u een uitstekende echtgenote en koningin zult zijn. Ik zie u vanavond bij het dinér." zei hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was en verdween een kamer in.
Amélie bleef totaal verbouwereerd achter. Ze was amper enkele uren in dit prachtige paleis en nu al werd ze gebombardeerd tot aanstaande van de koning. Als verdoofd begaf ze zich terug naar haar kamers,waar Gisèle al een jurk had klaargelegd voor het dinér. Maar eten en dure jurken waren wel het laatste waar ze aan kon denken. Hoe kon er in een prachtige omgeving als deze nu zo koel en zakelijk gedaan over zoiets belangrijks als een huwelijk!?