A Talk. (3: Samira)

'Goed dan. Toen ik 3 jaar was, stierf mijn moeder aan kanker. Sindsdien dronk mijn vader veel meer dan normaal, en gebruikte ook XTC om alles te vergeten. Hij werd steeds erger. Ik had ook nog een zus, en samen probeerden we hem over te halen om naar een opvangcentrum te gaan, maar hij luisterde niet en toen sloeg hij ons, voor het eerst. Toen is het begonnen. Steeds, als hij heel erg dronken was, of high, toen sloeg hij ons. Het is een keer ZO erg geworden dat hij mijn zus had doodgeslagen. Toen hij in de gaten had dat ze dood was, zei hij: 'Wat heb ik gedaan?' en begon te huilen. Toen ben ik het huis uitgerend en ben bij een vriendin blijven slapen. Mijn vriendin weet van helemaal niets, niemand hoeft het te weten. Ik weet niet eens waarom ik het aan jou vertel...' En toen begon Samira te huilen. Al die pijn, woede, verdriet en angst die ze al jaren inhield kwam er eindelijk uit. Ze leunde tegen zijn schouder aan, en snikte het uit. Hij trok haar naar zich toe. Hij wist niet hoe haar te troosten, want dat kon hij niet, door al dat verdriet dat zij hat meegemaakt, dus hij hield haar vast en knuffelde haar. Opeens stond ze op. Althans, ze probeerde op te staan, en zakte meteen weer door haar enkel. Avan ving haar op. 'Ik moet gaan.' zei Samira.